Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 15
Epifania Biblii
etapie Boskiego planu, w jasnym świetle ukazuje prawdziwy charakter wszystkich odnośnych osób, zasad i rzeczy. Zatem epiphaneia, apokalypsis naszego Pana nie oznacza, że Jezus czyni Siebie widocznym lub że po prostu daje poznać Samego Siebie, lecz oznacza, że pod koniec tego Wieku wyraźnie objawia On każdą inną osobę oraz każdą zasadę i rzecz. Podobnie do epiphaneia, apokalypsis oznacza także okres Epifanii (1Kor. 1:7; 2Tes. 1:7; 1Piotra 1:7,13; 4:13). Skoro więc epifanizowanie i apokalipsowanie, a także Epifania i Apokalipsa są tożsame, rozumiemy, że szczególnym czasem takiego epifanizowania, apokalipsowania jest czas ucisku – czas trwający przez wiele lat począwszy od roku 1914. Następujące wersety potwierdzają tę myśl: Łuk. 17:29,30 [zniszczenie Sodomy jest typem zniszczenia chrześcijaństwa (Obj. 11:8)]; Mat. 26:64 [kłopoty kościelnictwa są tutaj symbolicznie przedstawione jako obłoki na niebie]; (2 Tes.1:7,8). Wersety te odnoszą się kolejno do wojny, rewolucji i anarchii czasu ucisku. Widzimy więc, że Epifania to szczególny czas Apokalipsy, tożsamy z czasem ucisku. Te same myśli zawarte są w Mal. 3:2,3; 1Kor. 3:12-15 oraz Mat. 7:24-27 z punktu widzenia sposobu, w jaki czas ucisku jako Epifania będzie epifanizował Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię. Na stopniowość tego epifanizowania, objawiania (apokalipsowania) wskazują okresy Epifanii (1Tym. 6:14,15), a to przez fakt, że przed jej końcem cały Kościół będzie z Panem (Kol. 3:4; 2Tes. 1:7; 1Piotra 1:7,13; 4:13) oraz przez proces sądu z 2Tym. 4:1, mający miejsce w czasie Epifanii. Słowa epiphaneia i apokalypsis są więc synonimami w znaczeniu czynności oraz w znaczeniu okresu. Zauważamy tutaj, że począwszy od roku 1874 następuje stopniowe epifanizowanie, objawianie dla Kościoła. Jeśli chodzi o świat i Wielką Kompanię, następuje to stopniowo od początku ucisku (1914), będzie narastało, aż wreszcie osiągnie punkt kulminacyjny pod koniec Epifanii – pod koniec czasu ucisku.