Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 55
Epifania Biblii
ujrzycie [będzie wam – chrześcijańskiemu klerowi – zepifanizowany; tych, którzy zabili naszego Pana, św. Jakub traktuje tak samo jak chciwych żydowskich i innych kapitalistów pod koniec Wieku; Jak. 5:6, zob. także P 4, 411] Syna człowieczego siedzącego na prawicy mocy Bożej [wykonującego władzę pomsty Jehowy] i przychodzącego w obłokach nieba”. Obłoki nieba reprezentują kłopoty symbolicznego nieba – władz duchowej kontroli – podczas światowej wojny oraz rewolucji czasu ucisku. Ponieważ kościół nominalny – władze duchowej kontroli – zostanie całkowicie zniszczony w czasie rewolucji (i to w jej początkowym stadium) i dlatego przed anarchią nie będzie już istniał; i ponieważ cały kler zostanie zabity w rewolucji i anarchii (Izaj. 65:11, 12; Jer. 25:34, 35; 2 Król. 10:18-28), a więc przed końcem anarchii będzie już w zapomnieniu – Pan najwyraźniej objawia Swoją obecność klerowi jako klasie w kłopotach tych systemów („obłokach nieba”) – częściowo w czasie wojny, a w pełni w czasie rewolucji. Werset ten dowodzi zatem, że Epifania rozpoczęła się wraz z wojną światową, która dała początek niszczeniu kościoła nominalnego (grekokatolicki Kościół w Rosji, Polsce i Rumunii oraz rzymskokatolicki Kościół w Polsce, Serbii, Czarnogórze, Austrii, Belgii i Francji to znamienne przykłady tego, w jaki sposób wojna rozpoczęła niszczenie kościoła nominalnego – „w obłokach nieba”), i będzie postępować przez rewolucję, na początku której jego zniszczenie stanie się zupełne. Fragment ten dowodzi więc, że czas ucisku i Epifania są tożsame.
(53) Obecnie zacytujemy i wyjaśnimy wersety dowodzące, że Epifania skończy się wraz z anarchią i uciskiem Jakuba, tzn. zakończy się wraz z końcem ucisku. Fragmentem, który dowodzi tego w odniesieniu do anarchii, chociaż dotyczy on również wojny, rewolucji, głodu i epidemii, jest