Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 57
Epifania Biblii
mocno, na przykład 2Tym. 4:1: „Który [Pan Jezus] będzie sądził żywych [upadłych aniołów i nowe stworzenia] i umarłych [potępiony rodzaj Adama] w Swoim objawieniu [Epifanii] i Królestwie”. Rodzaj Adama, lecz nie nowe stworzenia, będzie sądzony w czasie Królestwa, a więc w czasie Epifanii sądzeni – rozdzielani (Mat. 25:31, 32) – są upadli aniołowie i nowe stworzenia. Pismo Święte, rozum i fakty potwierdzają, że w czasie wojny rozpoczęło się rozdzielanie nowych stworzeń – Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii. Ponieważ jest to dzieło Epifanii, według tego wersetu Epifania była w toku już w czasie wojny światowej. Inne wersety pokazują jednak, że rozdzielanie tych dwóch klas będzie kontynuowane w czasie rewolucji. Prawdopodobnie będzie ono trwało aż do początku anarchii. Mal. 3:2,3: „Któż będzie mógł znieść dzień przyjścia [Paruzję] Jego? I kto się ostoi, gdy się On okaże [w Epifanii]? Gdyż jest On jak ogień odlewacza i jak ług foluszników [jak wykazaliśmy powyżej, czas Paruzji i czas żęcia są tożsame, a więc dobiegły końca w roku 1914. Według tego fragmentu czas Jego okazania się – Epifania – rozpoczął się więc z czasem ucisku]. I będzie siedział roztapiając i oczyszczając srebro [oddzielając odpady błędu od srebra prawdy]. Będzie czyścił synów Lewiego [Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię] i będzie ich płukał jak złoto [Maluczkie Stadko] i srebro [Wielka Kompania]”. Chociaż dzieło to miało oczywiście swój początek w Paruzji, bardzo wyraźnie jest ono dokonywane od początku Epifanii. Fragment ten dowodzi, że Epifania miała się rozpocząć na długo przed końcem anarchii i ucisku Jakuba, ponieważ z wyjątkiem kilku członków Maluczkie Stadko opuści świat przed początkiem anarchii, a ci nieliczni odejdą na jej początku. Odwołujemy się bez cytowania do 1 Kor. 3:12-15, który częściowo uczy o tym samym, co Mal. 3:2,3, i który w świetle tego, co powiedzieliśmy o tym ostatnim, jest łatwym do dostrzeżenia dowodem, że Epifania i czas ucisku są tożsame.