Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 58
Epifania Biblii
Mat. 7:26, 27 uczy, że nominalny kościół wielkiego i małego Babilonu oraz jego nauki i praktyki – dom zbudowany na piasku – miał zacząć być niszczony w czasie wojny („wiatry wiały”), a ich niszczenie, przynajmniej w odniesieniu do wielkiego Babilonu, miało być zakończone w początkowych fazach rewolucji („przyszła powódź”). Wersety przytoczone wcześniej potwierdzają, iż jest to dzieło Epifanii, a więc ten fragment – w połączeniu z pozostałymi – dowodzi, że Epifania i czas ucisku są tożsame.
(55) Wszystkie powyższe wersety dowodzą, że tak jak nauczał nasz Pastor, objawianie się Pana w czasie Epifanii jest dziełem stopniowym. W wojnie miało ono swój mały początek wobec niektórych ze świata oraz niektórych z Wielkiej Kompanii (klasy Lota). Niektórym ludziom tego świata oraz członkom Wielkiej Kompanii wielokrotnie wyjaśniano, że wojna światowa jest jednym ze znaków drugiej obecności naszego Pana. Wszyscy przypominamy sobie, że niektórzy ludzie tego świata przyjmowali tę myśl, co oczywiście czyniła też należąca do Wielkiej Kompanii klasa Lota. Wkrótce po wybuchu wojny lokalna konferencja duchownych w jednym z miast na południu [USA] omawiała ten temat i doszła do wniosku, iż wojna ta jest znakiem drugiej obecności Pana. Wiedząc, że nasz Pastor zapowiadał jej nadejście w roku 1914, uznała ona, że miał on rację co do tego zarysu czasowego i że oni mylili się pod tym względem. Są to niektóre fakty dowodzące, że nasz Pan rozpoczął objawianie się światu i Wielkiej Kompanii. Zatem doświadczenie potwierdza biblijną naukę, że Epifania rozpoczęła się wraz z wojną światową i że w ten sposób Pan powoli rozpoczął objawianie Swej obecności jako Wyzwoliciela wobec niektórych ludzi tego świata oraz niektórych członków Wielkiej Kompanii.
(56) Progresywność dzieła Epifanii jest wyraźnie sugerowana w kolejnym fragmencie (1Tym. 6:14,15), który