Epifaniczny tom 4 – rozdział 2 – str. 101
Ogólne uwagi na temat Wielkiej Kompanii
że Bóg uznaje ofiarę Jezusa za godną przyjęcia były antytypem ofiary całopalnej przynoszonej przez matkę syna; natomiast ilość zasługi Jezusa niezbędna do przykrycia grzechów sług prawdy była antytypem ofiary za grzech przynoszonej przez matkę syna. Przyniesienie przez matkę ofiary całopalnej i ofiary za grzech do kapłana jest typem wiary odnośnych sług w antytypiczną ofiarę całopalną i ofiarę za grzech Chrystusa, a ofiarowanie ich przez kapłana Jehowie przedstawia naszego Najwyższego Kapłana manifestującego przyjęcie przez Jehowę ofiary Jezusa za wiernych sług prawdy w wyżej wspomnianej służbie oraz uzyskanie Boskiego przebaczenia za ich mimowolne upadki, dzięki Jego wszechogarniającej zasłudze. Gołąb lub synogarlica składane jako ofiara za grzech zamiast cielca wydają się przedstawiać fakt, że przypisywana była nie cała zasługa Chrystusa, lecz jedynie tyle, ile było potrzeba do przykrycia grzechów występujących tu antytypicznych jednostek. Różna wartość ofiary całopalnej – od baranka z jednej strony do gołębia lub synogarlicy z drugiej – wydaje się wskazywać, że niektórzy słudzy otrzymują od Boga większe błogosławieństwa (jako manifestacja przyjęcia przez Niego zasługi Chrystusa) od innych. Przyniesienie przez dotkniętą ubóstwem Marię gołębia lub synogarlicy jako ofiary całopalnej (Łuk. 2:24) oznacza więc, że przedstawia ona takich sług zachowujących korony, którzy nie otrzymywali tylu Boskich błogosławieństw jako manifestacji przyjęcia przez Niego zasługi naszego Pana, co inni. Przynoszący baranka jest typem tych, którzy w antytypicznej ofierze całopalnej otrzymują więcej błogosławieństw, np. nasz Pastor, br. Barton itp., jako wierni słudzy prawdy, przez służbę Jezusa otrzymywali więcej Boskich błogosławieństw, będących potwierdzeniem przyjęcia przez Niego ofiary Jezusa, niż inni słudzy prawdy.
(16) Jak można zauważyć, w przypadku urodzenia syna matka traktowana była jak podczas zwykłej nieczystości