Epifaniczny tom 4 – rozdział 3 – str. 170
Kozioł Azazela
i przywódcy związkowi oraz zwolennicy tych różnych wielkich jednostek są pokazani w typie przez synów Izraela, których grzechy były wyznawane nad kozłem Azazela. Każda z tych wiodących grup rościła sobie prawo do prerogatyw na podstawie Boskiego prawa. Co to oznacza? Doktryna Boskiego prawa królów, zawarta w stwierdzeniu, że „król nie może czynić nic złego”, oznacza co następuje: że władcy są bezpośrednio mianowani przez Boga jako namiestnicy i przedstawiciele; że robią tylko to, czego Bóg od nich żąda; i że On sankcjonuje wszystkie ich ustawy. Doktryna Boskiego prawa kleru, zawarta w stwierdzeniu, że „osoba duchowna jest ustami i ręką Boga”, oznacza następujące rzeczy: w sprawach religijnych Bóg przemawia i działa przez duchowieństwo; dlatego laikat ma czystym, niewątpiącym umysłem wierzyć we wszystko, cokolwiek kler mu każe, i praktykować to. Doktryna Boskiego prawa arystokracji, zawarta w stwierdzeniu, że „arystokraci są rządcami i jałmużnikami Wszechmocnego”, oznacza, że Boskim upodobaniem jest, by arystokraci posiadali i kontrolowali praktycznie całą ziemię, oraz by inni byli ich niewolnikami, poddanymi lub pracownikami. Doktryna Boskiego prawa świata pracy, zawarta w stwierdzeniu, że „produkty ziemi należą do ich producentów” oznacza co następuje: „Bóg dał ziemię całej ludzkości, by ją rozwijała i z niej korzystała; dlatego jej bogactwa należą do ich producentów – pracowników”.
(23) Każda z tych czterech doktryn jest błędna, a ich praktykowanie w czasie ery chrześcijańskiej doprowadziło do strasznego gwałcenia Złotej Reguły oraz okrucieństw wobec świętych Pana, którymi przepełniona jest historia chrześcijaństwa. Gdy spojrzymy na skutki, jakie były logicznym następstwem doktryn o Boskim prawie państwa, kościoła, arystokracji i świata pracy, z łatwością dostrzeżemy zarówno fałsz tych doktryn, jak i świadome grzechy tych, którzy je wyznają i praktykują, czyli grzechy przeciwko lepszej wiedzy i zdolności,