Epifaniczny tom 4 – rozdział 3 – str. 215
Kozioł Azazela
odnośnie sądzenia i że sądzimy przed czasem. W naszej odnośnej pracy nigdy nie próbowaliśmy sięgać po wyłączne prerogatywy Boga. Jego prerogatywą jest zachowanie lub usunięcie kogoś z wysokiego powołania, a my nigdy nie próbowaliśmy tego czynić. Zawsze czekaliśmy, dopóki przez rewolucjonizm utracjuszy koron (Psalm 107:10,11) nie objawił On Swego wyroku skazującego ich na stanowisko Lewitów. Wówczas, tak jak Jego opatrzność czyniła to koniecznym, my jedynie ogłaszaliśmy Jego objawiony wyrok, a nigdy nie wydawaliśmy ani nie mogliśmy wydać takiego wyroku. Nikt nie może przytoczyć ani jednego przypadku, w którym próbowaliśmy skazać kogoś do Wielkiej Kompanii, chociaż gdy Bóg objawiał takie osoby jako członków tej klasy, my to ogłaszaliśmy. Zawsze czekaliśmy, aż Bóg objawi Swój wyrok poprzez rewolucjonizm danej jednostki, zanim ogłaszaliśmy, iż jest ona Lewitą.
(77) Nie ogłaszaliśmy też sądu Pana co do nich przed czasem. 1Kor. 4:5 równie mocno nakazuje takie ogłoszenie po czasie, co zakazuje ogłaszania tego przed czasem. Ufamy, że następujące myśli wyjaśnią tę kwestię. W drugim adwencie naszego Pana są trzy okresy, a w każdym z nich wyprowadza On na światło dzienne zakryte sprawy ciemności i objawia zamysły serc. W każdym z nich czyni to jednak w odniesieniu do różnych klas: (1) w Paruzji prowadził taką pracę z kąkolem i członkami wtórej śmierci. Zanim ich objawił, niewłaściwym było ogłaszanie jednego jako kąkolu, a innego jako członka wtórej śmierci. Gdy jednak objawił ich jako takich, ogłaszanie odnośnych jednostek jako takich, gdy wymagała tego potrzeba, nie było już zabronionym działaniem. O panach Barbourze, Patonie, Williamsonie, McPhailu i Henningesie nasz Pastor mówił jako o członkach wtórej śmierci i często z imienia wymieniał wybitnych świeckich członków kościoła nominalnego jako kąkol, jak dowodzi tego jego artykuł w Z ‘11, 120-122, przytoczony w TP ‘25,13 i ‘34,31, pod tytułem „Nie sądźcie przed czasem”. W czasie Paruzji złem było