Epifaniczny tom 4 – rozdział 4 – str. 268
Trąd – typ i antytyp
większość Maluczkiego Stadka nie posiada prawdy epifanicznej, której ilość jest ogromna, wcale nie dowodzi, że znajdują się oni w Wielkiej Kompanii.
(24) Wersety 42-44 wskazują, w jakich okolicznościach łysina dowodzi trądu: jeśli trędowata rana (biało-czerwonawa – w. 42) wystąpi na łysej głowie lub łysym czole. Taka rana przedstawia, że przy występującym braku prawdy powstał błąd. Fakt, że rana taka znajdowała się w łysym miejscu wskazuje, że była ona głębsza od skóry. Symbolizuje to zatem uporczywe trwanie w błędzie. Jednak nie każda rana na łysej głowie lub czole jest trądem. By określić rzeczywisty stan, musiał być wezwany typiczny kapłan, aby przyjrzeć się takiemu przypadkowi (w.43). Musiał on to określić w ten sam sposób, w jaki określane były inne przypadki trądu (jak trąd na ciele), to znaczy głębszy od skóry, z dodatkowym elementem w postaci biało czerwonawej rany, której kolor zdradzał chorobę, która mogła być trądem. Łysina wykluczała obecność żółtych włosów, które nie musiały występować, ponieważ obecność choroby na łysej głowie (jest to trąd na jego głowie – w. 42) sugeruje występowanie błędu w antytypie. Gdyby to był prawdziwy trąd, na owłosionej skórze zawsze doprowadziłby on włosy do zżółknięcia. Jeśli zatem był to prawdziwy przypadek trądu (w. 44), kapłan musiał ogłosić go za trędowatego, co jest typem faktu, że antytypiczny Kapłan musiał ogłosić, że uparty błądziciel w naukach i zarządzeniach jest skażony nieczystością Wielkiej Kompanii. Jeśli była to zwykła rana, nieposiadająca charakteru trądu, kapłan ogłaszał podejrzanego za czystego, co jest typem faktu, że jeśli antytypiczny Kapłan po zbadaniu podejrzanego stwierdzi, że nie jest on uporczywy w błędzie, powinien uznać go za wolnego od nieczystości Wielkiej Kompanii.
(25) W wersetach 45 i 46 przedstawione są pewne ogólne instrukcje dotyczące wszystkich rodzajów trądu. Pierwszą rzeczą, jaką musiał zrobić typiczny trędowaty, uznany za takiego