Epifaniczny tom 5 – rozdział 1 – str. 13
Znaki czasów wśród ludu Prawdy
wierzyć, że wydarzenie to w ogóle jest typem. Takie odrzucenia ze strony tych dwóch grup są mocnym potwierdzeniem wiarygodności powyższej interpretacji.
(8) Gdy patrzymy na wydarzenia wśród ludu Pana po podziale z 1917 roku, ponownie znajdujemy zupełną harmonię między nimi a wydarzeniami po rozdzieleniu Eliasza i Elizeusza. Ten trzeci aspekt zgodności jest ostatecznym dowodem poprawności naszego zrozumienia tego typu i antytypu. Wołanie Elizeusza „Ojcze mój, Ojcze mój” jest typem dostrzegania, zaskoczenia, smutku i dyskutowania przez zwolenników Towarzystwa o takich wybitnych braciach, jakimi byli przywódcy Eliasza i ich towarzysze, jako o odłączanych od nich i oskarżanych o próbę zniszczenia Towarzystwa! Jego wołanie „Rydwanie Izraela” jest typem dostrzegania, zaskoczenia, smutku, dyskutowania i agitowania za Towarzystwem jako rzekomym przewodem, objętym takimi próbami i rzekomym niebezpieczeństwem. Jego wołanie „Jego konnico” jest typem dostrzegania, zaskoczenia, smutku, dyskutowania i agitowania na rzecz obecnego kierownictwa, jako znajdującego się w kłopotliwym położeniu, czego potwierdzeniem był ten problem. Oczywiste jest, że zwolennicy Towarzystwa, antytypiczny Elizeusz, trzykrotnie wołali w antytypie.
(9) Należy zauważyć, że zanim Elizeusz wypowiedział te trzy zawołania, jest o nim powiedziane, że „widział”. W języku hebrajskim nie jest powiedziane, co on widział. Biblia Króla Jakuba dodaje zaimek to kursywą, w ten sposób wskazując, że słowo to nie ma odpowiednika w oryginale. Uważamy, że powinien być dodany zaimek go, ponieważ wyrażenie widząc to jest zapisem faktu, że Elizeusz widział (uznawał) Eliasza aż do czasu ich rozdzielenia, co było warunkiem, który według słów Eliasza musiał być spełniony przez Elizeusza, by ten stał się jego następcą (2Król. 2:10,12). Jest to typem faktu, że aż do czasu rozdzielenia klasa Elizeusza uznawała klasę Eliasza jako rzecznika Pana wobec świata. Wyrażenie „I już go nie zobaczył”