Epifaniczny tom 5 – rozdział 1 – str. 14
Znaki czasów wśród ludu Prawdy
(w. 12) odnotowuje fakt, że po rozdzieleniu Elizeusz nie uznawał już Eliasza tak, jak czynił to wcześniej, co jest typem tego, że antytypiczny Elizeusz nie uznawał już klasy Eliasza tak, jak miało to miejsce wcześniej. Fakt ten miał oczywiście swe wypełnienie: zwolennicy Towarzystwa nie uznają już wiernych; wprost przeciwnie, wobec wiernej klasy Eliasza prowadzą taktykę „unikaj ich”.
(10) Rozdarcie szat przez Elizeusza na dwie części symbolizuje zadanie gwałtu łaskom charakteru aż do popadnięcia w dwoistość umysłu (Jak 1:8), czego dopuszczali się zwolennicy Towarzystwa przez złe uczynki popełnione podczas rozdzielania, w czasie którego rażąco gwałcili prawdę i sprawiedliwość. Opadnięcie płaszcza Eliasza jest typem oddania władzy jako rzecznika Boga do świata ze strony wiernych. Wydarzyło się to za pośrednictwem ich przedstawicieli (pięciu dyrektorów), którzy pozwolili, by władza kontrolowania instrumentów, narzędzi i finansów, przy pomocy których dzieło to było wykonywane, pod naciskiem uzurpatorów wypadła im z rąk. Podniesienie płaszcza przez Elizeusza jest typem przejęcia kontroli przez zwolenników Towarzystwa nad tą pracą. Powrót Elizeusza do Jordanu reprezentuje poświęcenie przez nich uwagi pracy publicznej wobec chrześcijaństwa, skazanego na gniew w tym czasie gniewu. Jego stanie nad Jordanem przedstawia ich przygotowywanie się i gotowość do pracy w stosunku do narodów, a uderzenie Jordanu jest typem karania (strofowania) chrześcijaństwa za jego grzechy przez zwolenników Towarzystwa poprzez siódmy tom, wykłady, rozmowy i traktat „Upadek Babilonu”. Działo się to około jesieni 1917 roku, a więc miało miejsce po podziale w lecie tego roku. W ten sposób przebadaliśmy wydarzenia przed, w trakcie i po podziale. Pokazują one doskonałą harmonię między sobą i typem, czego powinniśmy się spodziewać od typu i antytypu.
(11) Przy pomocy prostej próby łatwo możemy przekonać się, kto jest antytypicznym Elizeuszem. W typie po rozdzieleniu