Epifaniczny tom 5 – rozdział 1 – str. 73
Znaki czasów wśród ludu Prawdy
mieli już ich dosyć. Acre, ostatnia chrześcijańska twierdza w Palestynie, została zdobyta przez Saracenów w 1291 n.e. Z pewnością krucjaty były przekleństwem, a ich zakończenie (wysuszenie wód klątwy) było błogosławieństwem dla ludzkości, wyraźną ulgą od uciążliwości Adamowego przekleństwa.
(71) Krucjaty dobiegły końca 25 lat przed tym, jak przez Filipa Pięknego, w 1295 n.e., Bóg rozpoczął wspaniałą i długą serię działań obejmujących stulecia, przy pomocy których stopniowo – przez świeckich władców, religijnych i politycznych reformatorów oraz świeckich wychowawców i naukowców – osuszał aspekty przekleństwa skupione w papiestwie i działające przeciwko Przymierzu i ludowi Bożemu. Do października 1881 roku proces ten został już na tyle zakończony, że urząd rzecznika został całkowicie odebrany kościołowi nominalnemu – zarówno w jego sektach katolickich, jak i protestanckich. Typem tego okresu jest 56 pozostałych dni roku potopu. Czas ten jest typem 602,26849312 lat, które zakończyły się w październiku 1881 roku. Ostatni dzień tych antytypicznych 56 dni rozpoczął się w styczniu 1871 roku. W czasie tego antytypicznego dnia nasz Pan powrócił, wzbudził śpiących świętych, odrzucił Babilon, zakończył ogólne powołanie i zaczął rozwijać Młodocianych Godnych, którzy z Boskiego punktu widzenia od początku antytypicznego roku potopu prospektywnie znajdowali się w antytypicznej Arce, razem z jej pozostałymi klasami. Wyjście z arki jest typem wejścia różnych klas w warunki, w których nie będą już potrzebowali Przymierza Abrahama, tj. poza okres niedoskonałości, w wieczne warunki szczęścia – zagwarantowane Boską obietnicą tęczy, że nie będzie już klątwy, a stworzone wtedy, gdy ofiary składane Bogu będą już wiecznie zadowalające, w nowych niebiosach i na nowej ziemi (1Moj. 8:15-22). Chwała niech będzie Bogu za światło odnośnie roku potopu!