Epifaniczny tom 5 – rozdział 1 – str. 75
Znaki czasów wśród ludu Prawdy
świecie przed, a zwłaszcza podczas Paruzji, natomiast rok potopu reprezentuje okres, podczas którego wybrane klasy przez poświęcenie weszły w relacje przymierza z Bogiem (1Piotra 3:20 [ostatnie zdanie], 21). Wejście do Arki było częścią poprzedniego obrazu. Tak jak w przypadku Abla, Enocha, Noego itd. Bóg prospektywnie obdarzył ich korzyściami Przymierza Abrahama, tj. traktował ich tak, jak gdyby byli w tym Przymierzu na wieki wcześniej, zanim zostało ono zawarte, tak prospektywnie uznawał On klasy tak, jak gdyby były w antytypicznej Arce (Przymierzu Abrahama) na wieki wcześniej, zanim te klasy zaistniały, według zasady, że ze względu na Swój plan związany z nimi (Rzym. 4:17) Bóg „przywołuje do istnienia to, czego jeszcze nie ma” (KJV). Jak utrzymywał nasz Pastor i jak potwierdzają liczne typy, ten typ przedstawia Młodocianych Godnych jako część Starożytnych Godnych; są więc oni ujęci w nich jako wchodzący do Arki przed rozpoczęciem potopu. Harmonizuje to pozorną sprzeczność. Powodem, dla którego w obrazie potopu nie ma typicznego odniesienia do śmierci naszego Pana, jest to, że musiało to być zobrazowane przez coś, co wydarzyło się wewnątrz arki, podczas gdy różne etapy potopu odnoszą się do wydarzeń na zewnątrz arki.
(74) Nasze trzecie odnośne pytanie brzmi: Skoro dzieło reformy Alfreda Wielkiego jest pokazane w antytypicznym roku potopu, czy powinniśmy uważać go za jednego z reformatorów Maluczkiego Stadka? Odpowiedź: Myślimy, że raczej tak, ponieważ jego ruch był przedstawiony w typie jako gołębica – symbol Ducha świętego. Dwa inne ruchy reformatorskie – Adalberta, Clementa i Wirgiliusza (741-752) oraz Klaudiusza z Turynu (816-827), symbolizowane przez pierwsze i drugie wypuszczenie gołębicy, były ruchami Maluczkiego Stadka. Za taką odpowiedzią przemawia powyższy fakt oraz to, że gołębica reprezentuje każdy z tych trzech ruchów reformatorskich. Ponadto, charakter Alfreda w oczywisty sposób był charakterem członka