Epifaniczny tom 5 – rozdział 2 – str. 101
Wezwania – przesiewania – broń ku zabijaniu
Dowodzi to, że przypowieść ta ma potwierdzić słowa z Mat. 19:29,30 odnośnie różnicy w udzielaniu stokrocia i życia wiecznego. Dowodzi tego również drugi argument: gdy kończy On przypowieść, wyciąga wniosek jako już udowodniony: „Tak więc pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi”, co – jak pokazuje Mat. 19:30; 20:1 – jest dokładnie tym, co chciał udowodnić. Przerwa spowodowana zmianą rozdziału sprawia, że wielu nie zauważa faktu, iż słowo „albowiem” z początku przypowieści dowodzi, że przypowieść jest podana w celu wyjaśnienia Mat. 19:29, 30.
(7) Wyrażenie: „Pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi” jest używane w Biblii w odniesieniu do klas, a nie do jednostek. Poza Mat. 19:30; 20:16 i Mar. 10:31 występuje ono w Biblii tylko jeszcze u Łuk. 13:28-30, gdzie bez wątpienia Maluczkie Stadko jest odróżnione od Starożytnych Godnych. Tutaj odnosi się ono więc do dwóch klas: ci nazwani ostatnimi, Maluczkie Stadko, będą pierwszymi w randze z tych dwóch rządzących klas w Królestwie, natomiast ci nazwani pierwszymi, Starożytni Godni, będą ostatnimi w randze z tych dwóch klas. Nasze zrozumienie słów użytych w Mat. 19:30; 20:16 oraz Mar. 10:31, zgodnie z klasowym użyciem tego wyrażenia w Łuk. 13:30, jest następujące: ci, do których wezwanie dotarło jako do ostatniej grupy Żniwa (z reguły) będą w gronie pierwszych w randze (Maluczkie Stadko) z dwóch duchowych klas, natomiast ci, do których wezwanie Żniwa dotarło jako do pierwszej grupy (ta grupa z reguły obejmuje wezwanych przed godziną jedenastą), będą wśród ostatnich w randze (Wielka Kampania) z dwóch duchowych klas. Innymi słowy, Pan podał tę przypowieść po to, by pokazać, że w związku z udzieleniem pewnego zarysu stokrocia, symbolizowanego przez grosz, tj. zarysu, którym – jak pokazuje wypełnienie – okazuje się być dwukrotne uderzenie Jordanu, nastąpi jakieś wydarzenie, które zamanifestuje odłączenie niektórych z ludu Bożego z Maluczkiego Stadka do Wielkiej Kompanii.