Epifaniczny tom 5 – rozdział 2 – str. 117
Wezwania – przesiewania – broń ku zabijaniu
powoływania, tj. Strażnice, broszury, „Cel i sposób powrotu naszego Pana” oraz usługi pielgrzymskie. Do tych elementów sierpa Pan dodał dwie broszury – jedną wielkości 161 stron pod tytułem „Pokarm dla myślących chrześcijan”, a drugą nieco mniejszą, pod tytułem „Cienie Przybytku”. Ta pierwsza została rozprowadzona w liczbie 1.400.000 egzemplarzy pocztą i w czasie trzech kolejnych niedziel pod drzwiami kościołów przez regionalnych posłańców. Ci, których ona zainteresowała, na życzenie otrzymywali „Cienie Przybytku”, a następnie regularnie Strażnicę. Przy użyciu tych różnych środków, szczególnie „Pokarmu dla myślących chrześcijan”, do prawdy przyszło kilka tysięcy osób. Mąż z kałamarzem pisarza wyszedł więc „do miasta” i przy pomocy prawdy rzeczywiście pocieszał tych, którzy wzdychali i płakali z powodu błędów w doktrynie i zła w praktyce panujących w „mieście” – chrześcijaństwie.
(26) „Nie bądźcie też [wy, którzy żyjecie ‘w końcach Wieków’] bałwochwalcami, jak [typicznie] niektórzy z nich; jak napisano: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić” (1Kor. 10:7). Tymi słowami Apostoł Paweł czyni aluzję do typu drugiego przesiewania. Typ ten dotyczy odlania i czczenia złotego cielca itd. (2Moj. 32:1-31). Złoty cielec był bożkiem, a antytypicznym bożkiem jest wszystko, z wyjątkiem Boga, czemu ktoś oddaje się w pełnej służbie. Antytypiczne bożki są więc różnego rodzaju, lecz tym głównym, o którego tutaj chodzi, jest bożek wyznaniowy. Bożek wyznaniowy jest produktem jednego lub większej liczby umysłów i zawsze jest fałszywym wierzeniem religijnym. Zauważając, że w trzecim wezwaniu, tj. od czerwca 1881 do października 1884 roku, bardzo wiele osób przyszło do prawdy po zakończeniu ogólnego powołania, dochodzimy do wniosku, że musiało być też wielu, którzy wtedy stracili korony i związane z tym sposobności służby, które zostały przydzielone nowo powołanym. Dlatego w tym czasie powinniśmy spodziewać się przesiewania. I rzeczywiście znajdujemy takie, które przejawiało się tym, że różne jednostki wymyślały błędne wierzenia religijne i poświęcały swe siły na ich propagowanie. Te błędne wierzenia miały charakter niedowiarstwa