Epifaniczny tom 5 – rozdział 3 – str. 147
Czas Żęcia
noc odnosi się do czasu wielkiego ucisku (Dan. 12:1; Mat. 24:21,22; 1Tes. 5:1-5), który składa się z trzech wyraźnych etapów – wojny, rewolucji i anarchii (1Król. 19:11,12) – przeplatanych głodem i epidemiami (Ezech. 14:21). W poszczególnych krajach noc ta rozpoczynała się z chwilą wciągnięcia ich w wojnę światową, pierwszą część wielkiego ucisku, który rozpoczął się, gdy pierwsze kraje przystąpiły do wojny w sierpniu 1914 roku. Uznajemy zatem, że noc ta rozpoczęła się w 1914 roku. Ta symboliczna noc, tak jak noc naturalna, nie nastała jednak wszędzie w tej samej chwili, lecz obejmowała swym zasięgiem poszczególne kraje z chwilą wciągnięcia ich w wojnę. Choć nie każdy rząd wypowiedział wojnę, każdy naród został w nią wciągnięty, ponieważ każdy został przez nią dotknięty. Obecnie każdy kraj znajduje się w nocy, odkąd wojna dotknęła i w ten sposób wciągnęła wszystkie narody, nawet te, które nie wypowiedziały wojny. Dlatego żęcie jest zakończone na całym świecie – pieczętowanie czół wybranych dobiegło końca.
(10) Ściśle związany z myślą naszego tekstu jest werset z Obj. 7:1-3, który podajemy jako drugi dowód zakończenia pieczętowania wybranych na czołach. Ponieważ naszym zdaniem wersety te w znacznym stopniu zostały błędnie zinterpretowane w tomie VII, przedstawimy je i w krótkości wyjaśnimy: „Po [zobaczeniu] tych rzeczach [z roz.6] ja [Maluczkie Stadko] widziałem [zarówno wzrokiem fizycznym, jak i umysłowym] czterech aniołów [posłanników gniewu, P 3, 165, to jest (1) władców, (2) arystokratów, (3) prywatnych biznesmenów i prywatnych rolników oraz (4) robotników, którzy sprowadzają ucisk, i w ten sposób wylewają cierpienia, gniew czasu ucisku; pracownicy Żniwa nie są posłannikami gniewu, jak utrzymuje tom VII, lecz są posłannikami pokoju, ogłaszającymi i działającymi na rzecz prawdziwego pokoju – Iz. 52:7; Efez. 6:15] stojących [każda grupa znajduje się w tej części społeczeństwa, do której należy] na czterech