Epifaniczny tom 5 – rozdział 3 – str. 153
Czas Żęcia
(16) Grosz z Mat. 19:17-20:16 oznacza szczególne sposobności służby zawarte w uderzeniu Jordanu, które – jak wskazuje ta przypowieść – miało miejsce dwa razy. Grosz był zatem dawany w dwóch częściach, sugerując dwa uderzenia Jordanu. (1) Mówiąc ogólnie, ci powołani o godzinie jedenastej (od lutego 1908 roku do czerwca 1911 roku) otrzymali swój grosz jako pierwsi. W wyjątkowych przypadkach inni otrzymali swój grosz razem z nimi. Będąc jednak stosunkowo nieliczni, są oni pominięci w tej przypowieści jako otrzymujący grosz w tym samym czasie, ponieważ przypowieść zajmuje się jedynie ogólnikami. (2) Ogólnie mówiąc, ci powołani przed godziną jedenastą (nieliczne wyjątki również i tu są pominięte) otrzymali swój grosz później. „On Sługa” od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku udzielił pierwszej z tych klas szczególnych sposobności służby związanych z pierwszym uderzeniem Jordanu (Mat. 20:8, 9). Późnym latem i wczesną jesienią 1916 roku „on Sługa” przez zmianę pracowników w Przybytku, Bethel oraz w terenie, przez wprowadzenie kilku nowych elementów służby oraz przez swój testament, który wszedł w życie wraz z jego śmiercią, udzielił drugiej klasie szczególnych sposobności służby w drugim uderzeniu Jordanu (Mat. 20:10-16), które miało miejsce od jesieni 1917 do wiosny 1918 roku. Ponieważ grosz został dany wszystkim powołanym pod koniec Wieku, którzy po godzinie jedenastej byli stosunkowo nieliczni (i dlatego nie są wyraźnie wspomniani w przypowieści, zajmującej się jedynie ogólnikami), wynika z tego, że wszyscy wybrani zostali nie tylko zżęci, popieczętowani, ale że uderzali Jordan przed 24 października 1916 roku, kiedy to wraz z ostatnim publicznym wykładem naszego Pastora zaczęło kończyć się jego pierwsze uderzanie. Poprzedni rozdział szczegółowo wyjaśnia przypowieść o groszu.
(17) Według Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:42-44 „on Sługa” został uczyniony szafarzem wszystkich dóbr Pana na cały okres