Epifaniczny tom 5 – rozdział 3 – str. 154
Czas Żęcia
żęcia oraz zarządcą nad całym domem od chwili ustanowienia go w tej roli. Po swym ustanowieniu jako szafarza i zarządcy musiał więc postawić na stole cały pokarm na czas żęcia oraz kontrolować całą pracę dla całego domu podczas okresu żęcia. W rezultacie przed jego śmiercią każdy z wybranych pracował w harmonii z jego naukami i pod jego kierownictwem. Zatem przed jego śmiercią 31 października 1916 roku wszyscy z wybranych zostali zżęci, popieczętowani na czołach, oraz byli zaangażowani w służbie dla innych pod ogólnym kierownictwem „onego Sługi”.
(18) Mąż z kałamarzem pisarza (Ezech. 9:2-5,11) przynajmniej zaczął składać raport o ukończeniu swojej pracy około czasu śmierci br. Russella. Wszyscy zgadzamy się, że „on Sługa” przynajmniej jest uwzględniony w symbolu męża z kałamarzem. Niektórzy uważają, że tylko on jest symbolizowany przez męża z kałamarzem; inni – że był on ziemskim przywódcą tych, którzy pieczętowali lud Boży przy końcu Wieku. Gdybyśmy wyznawali pogląd, że jedynie „on Sługa” jest symbolizowany przez „męża, odzianego w lnianą szatę z kałamarzem pisarza u swojego boku”, tak jak utrzymują [utrzymywali] bracia z Towarzystwa, jeszcze bardziej zmuszeni bylibyśmy uznać, że pieczętowanie wybranych na czołach zostało zakończone przed śmiercią br. Russella w dniu 31 października 1916 roku.
(19) Należymy do tych, którzy uważają, że mąż z kałamarzem pisarza reprezentuje nie jednostkę, lecz klasę. Są ku temu trzy powody: (1) Jest zupełnie oczywiste, że sześć klas czynicieli zła pod koniec Wieku jest przedstawionych przez sześciu mężów z bronią ku zabijaniu (zob. poprzedni rozdział). Tak twierdził „on Sługa”. A zatem siódmy mąż, ten z kałamarzem pisarza, przez równoległość rozumowania wydaje się przedstawiać klasę czynicieli dobra, to jest tych, którzy w czasie żęcia pod koniec Wieku Ewangelii udzielali prawdy swoim braciom, przygnębionym z powodu zła w doktrynie i praktyce chrześcijaństwa. (2) Jest całkiem oczywiste, że „on Sługa” nie dotarł do