Epifaniczny tom 5 – rozdział 3 – str. 163
Czas Żęcia
Ten zarys sugestii nie spełnił się. Była to więc pomyłka, która jest jednak łatwa do wyjaśnienia w następujący sposób.
(29) Jeśli uważnie spojrzymy na słowa pytania z 1Moj. 15:8 zauważymy, że nie stwierdzają one, iż Abraham pytał o czas odziedziczenia przez siebie ziemi. Jego pytanie dotyczyło czegoś, dzięki czemu mógłby wiedzieć, że ją odziedziczy – dziedzictwo, o którym Abraham wiedział, że nie będzie do niego należało przed jego śmiercią. Co Jehowa podaje jako podstawę zapewnienia, że Abraham i wszyscy jemu podobni odziedziczą tę ziemię? Odpowiadamy: ofiarę Jezusa i Kościoła, którzy jako główne nasienie Abrahama mają udzielić dziedzictwa ziemi spadkobiercom ziemskiej obietnicy (Żyd. 9:14,15). Gdy zatem ostatni członek klasy Chrystusa miał zostać znaleziony i umieszczony na ołtarzu ofiary oraz miał udowodnić rzeczywiste złożenie tej ofiary przez opuszczenie symbolicznego Egiptu w symbolicznym czwartym pokoleniu [tj. (1) Wiek Patriarchów, (2) Wiek Żydowski, (3) Wiek Ewangelii, (4) Wiek Tysiąclecia, w którym znajdujemy się od 1874 roku, jak wskazują wersety 13-16], wtedy podstawa zapewnienia miała być kompletna, gdyż miało powstać Nasienie, które ma dać ziemię dziedzicom. Fragment ten dowodzi zatem, że w dniu Paschy, tj. 18 kwietnia 1916 roku, ostatni członek klasy Chrystusa zademonstrował, że jego człowieczeństwo było w trakcie ofiarowania, co uczynił przez opuszczenie symbolicznego Egiptu, tj. przez posiadanie wystarczającej ilości prawdy (pieczęci na czole), by odłączyć się od obecnego złego świata, reprezentowanego w nominalnym kościele.
(30) Tom VII sugeruje, że liczenie okresu 3960 lat musimy zacząć dziesięć lat po Przymierzu, ponieważ opis ofiary jest podany kilka wersetów przed stwierdzeniem (1Moj. 16:3), że dziesięć lat po Przymierzu Abraham wziął Hagar za żonę. Odpowiadamy, że nie możemy udowodnić, iż wydarzenia z 1Moj. 16:3 oraz z 1Moj. 15:7-21 wydarzyły się w tym samym czasie,