Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 185
Gedeon – typ i antytyp
rozumiemy, że siedem lat ucisku przez Midianitów (Sędz. 6:1) przedstawia siedem symbolicznych lat (2520 literalnych lat) czasów pogan. Niewola Izraela w latach 607-537 p.n.e. była początkiem tego czasu ucisku ze strony antytypicznych Midianitów, szczególnie przez doktryny o Boskim prawie. Tak jak grzechy cielesnego Izraela sprowadziły na niego ten ucisk, tak grzechy duchowego Izraela sprowadziły na niego taki sam ucisk. Podczas tego ucisku (Sędz. 6:2) błądziciele czynili szkodę obydwom Izraelom Boga, wprowadzając w praktykę swoje fałszywe nauki. Ucisk ten spowodował, że lud Boży dla bezpieczeństwa uciekał się do sekretnych metod i praktyk (lochy i jaskinie), np. zamieszkując w katakumbach, spotykając się potajemnie, działając bardziej lub mniej w ukryciu, wzmacniając się przez argumenty (warownie) przeciwko błądzicielom. Werset 3 pokazuje, że za każdym razem, gdy prawdziwy lud Boży wyprodukował jakieś owoce na swoich polach pracy, błądziciele odbierali mu je, co było faktem w doświadczeniach cielesnego oraz duchowego Izraela. Jego głównymi ciemięzcami byli błądziciele (Midianici), wspierani przez złych ludzi (Amalekitów, mieszkańców terenów nizinnych – tych, którzy zamieszkują niziny grzechu i degradacji) oraz przez ludzi samolubnych i światowych (ludzie wschodu). Ci oczywiście walczyli (w. 4) przeciw ludowi Bożemu, aż go pokonali, nie zaprzestając walki, dopóki nie podbili go w niewolę swoich sekt (Gaza, miasto Filistynów, sekciarstwo). Ograbili oni lud Pana z jego prawd (żywności), odbierając doktryny ofiar za grzech oraz okupu (owcę lub koźlę oraz wołu, tj. cielca), a także wypaczając każdą inną doktrynę (osła), czego ilustrację widzimy w postępowaniu papiestwa. Werset 5 pokazuje, w jaki sposób do tego doszło. Ciemięzcy w wielkiej liczbie przyszli przeciwko niemu ze wszystkimi zwolennikami oraz wyposażeniem (stada i namioty), indywidualnie i w sposób zorganizowany (oni sami i ich wielbłądy), zdecydowani zniszczyć nauki oraz owoce