Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 187
Gedeon – typ i antytyp
(niszczyciel) jest typem naszego Pana Jezusa, nie z każdego punktu widzenia, ale jako Niszczyciela grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Myślą wersetu 11 wydaje się być zatem to, że w powiązaniu ze służbą Jana Chrzciciela (pod dębem), Słowo Boże (anioł) w typicznym królestwie Boga (Ofra), które należało do prawdziwych Izraelitów (Joasz), zaczęło stawać się jasne dla Jezusa, gdy On, wspierając służbę Jana Chrzciciela, zaangażowany był w zachęcanie prawdziwych Izraelitów (młócił zboże) odnośnie Królestwa jako środka ochrony przed ich ciemięzcami (aby je ukryć przed Midianitami). Pierwszą rzeczą, którą Słowo Boże Mu wyjaśniło (przed Jego poświęceniem), było to, że jest On szczególnie zaszczycony przez Boga (Pan z tobą) oraz że jest On Wybranym, wielkim spośród ludu, na którym Pan położył pomoc dla ludu (mężu waleczny). Sposób, w jaki Słowo Pana wyjaśniło to Jezusowi, najprawdopodobniej był następujący: Gdy rozmyślał o tym, co słyszał od innych, szczególnie od swojej matki Marii odnośnie zapowiedzi anioła o Jego poczęciu, narodzinach oraz przyszłej służbie, do Jego umysłu przychodziły fragmenty Biblii odnoszące się do tych spraw i potwierdzały Jego myśli sprawiając, że zrozumiał On, iż jest Tym, o którym mówiły te pisma.
(5) Gdy tylko myśl ta została potwierdzona przez Pismo, zaczął On pytać (w. 13), dlaczego Bóg dozwolił na zło (dlaczego spotkało nas to wszystko?). Pytanie to zadaje każdy, kto oddaje się poważnym rozmyślaniom na temat opatrzności Boga. Jeszcze inna sprawa w Jego umyśle domagała się rozwiązania – wyzwolenie ludu Bożego z imperium szatana, symbolizowane przez wyzwolenie Izraela z Egiptu, obiecane w Słowie Bożym, lecz jeszcze niezrealizowane, gdyż lud Boży był wówczas uciskany przez błądzicieli itp. (Midianitów itp.). Werset 14 przedstawia sposób, w jaki Jehowa przez Swoje Słowo (anioła) przekazał Jezusowi,