Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 189
Gedeon – typ i antytyp
(8) Wersety 19, 20 są typem wydarzeń bezpośrednio związanych z poświęceniem się naszego Pana Jehowie, aby czynić Jego wolę w zaoferowanej Mu misji. Wyrażenie „I poszedł Gedeon” przedstawia naszego Pana badającego Swoje serce i umysł, gdy obliczał koszty, jako część trzeźwego, dobrze rozważonego poświęcenia. Koźlę jest typem Jego ludzkiej natury; przaśne placki są typem faktu, że Jego ludzka natura była bez grzechu; efa mąki wskazuje, że Jego bezgrzeszność polegała na pełnej i rzeczywistej doskonałości. Różnica między mięsem w koszu a polewką w garnku wydaje się być taka sama, jak między tym, co było spalane na ołtarzu a kadzidłem, które było ofiarowywane w Świątnicy: z jednej strony ofiara naszego Pana widziana przez tych w stanie Dziedzińca, a z drugiej strony – przez Jehowę i nowe stworzenia w Świątnicy. Przyniesienie ich przez Gedeona oraz przedstawienie aniołowi jest typem poświęcenia naszego Pana. Uczynienie tego pod dębem jest typem faktu, że poświęcenie się naszego Pana, by czynić wolę Jehowy, tak jak jest ona wyrażona w Słowie, miało nastąpić w związku ze służbą Jana Chrzciciela (dąb). W symbolice biblijnej skała często przedstawia prawdę, szczególnie prawdę fundamentalną. Tą szczególną prawdą, której typem jest skała z wersetu 20, wydaje się być prawda ogłoszona przez Piotra (Mat. 16:15-18). Była to fundamentalna prawda, która podtrzymywała ofiarę naszego Pana. Słowo Boże poleciło (anioł Boży rzekł do niego: Weź …) Mu oprzeć Jego ofiarę na prawdzie, że jest On Mesjaszem, który ma zbawić świat od wyroku Adamowego przez ofiarowanie samego siebie (Izaj. 53:1-12). Dlatego przed Jego chrztem Bóg przez Swoje Słowo pozwolił Mu zrozumieć, że przez Swój chrzest ma On symbolicznie wypełnić całą sprawiedliwość (Mat. 3:15), co rzeczywiście zostało dokonane (1) przez Jego śmierć, zadowalającą żądanie Zakonu za życie świata, reprezentowaną przez zanurzenie Go pod