Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 196
Gedeon – typ i antytyp
ciemięzcom, tak nasz Pan posłał poselstwo (zadął w trąbę) przez arianizm i pokrewne ruchy, wzywając wiernych, by przeciwstawiali się odstępcom, ciemięzcom duchowego Izraela. Wierni ci, wspomagani przez Boga (Abiezer), w różnych antykatolickich ruchach od czwartego do niemal dziewiątego wieku, gromadzili się wspólnie przeciwko klerykalnym błądzicielom, tak jak ród Abiezera w typie odpowiedział na głos trąby Gedeona.
(17) W wersecie 35 podana jest krótka historia typowa dla ruchów reformatorskich od dziewiątego do końca piętnastego wieku. Ten krótki zarys jest rozwinięty typicznie w doświadczeniach Eliasza z 1Król. 17:1-18:33, czego antytyp podaliśmy (E 3, roz.I). Tak jak w typie (Sędz. 6:35) po potomkach Abiezera do walki zostały wezwane cztery grupy (Manasses, Aszer, Zebulon, Naftali), tak w antytypie widzimy cztery różne wysiłki reformatorskie, następujące po arianach i pokrewnych ruchach. Pierwszy z nich, odpowiadający Manassesowi zbierającemu się przy Gedeonie, miał jako swoich głównych posłanników Klaudiusza z Turynu, Agobarda z Lionu oraz Ratramnusa z Korbei, będących głównymi antytypami posłańców Gedeona posłanych do Manassesa, i przez cały dziewiąty wiek trwał owocnie przeciwko papieskiemu bałwochwalstwu i absolutyzmowi, szczególnie w północnych Włoszech, Francji i Niemczech. Jak pamiętamy, podjęto trzy próby, zanim kolejny pomyślny ruch reformatorski stał się czymś trwałym: pierwsza została rozpoczęta w 1045 n.e. przez Berengariusza z Tours oraz Guido z Mediolanu, druga – przez Piotra Abelarda i Arnolda z Brescii, a trzecia, ta skuteczna, w 1173 roku przez Piotra Waldo, z przerwą 128 lat między początkiem pierwszej i trzeciej próby. Rozumiemy, że ten ruch, składający się z tych trzech prób ustanowienia trwałego ruchu reformatorskiego, przedstawiony jest w wezwaniu Aszera, a wspomniana powyżej druga grupa braci jest głównym antytypem posłańców Gedeona wysłanych do