Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 233
Gedeon – typ i antytyp
Fakty te uzasadniają mówienie przez naszego Pana o Swojej pracy z Trzystoma jako mniejszej od pracy Młodocianych Godnych
(57) Pamiętając, że w antytypie nasz Pan przemawia w wersetach 2, 3 jako Rzecznik antytypicznych Trzystu, zauważamy, jak prawdziwą była uwaga, że przez tych Trzystu nie pojmał i nie zabił On tak wielu, jak w antytypicznym pokłosiu uczynili to Młodociani Godni w przypadku sekciarstwa i klerykalizmu. Nie zapominajmy bowiem, że tak jak w typie to nie trzystu dokonywało aktu zabijania w pierwszej walce, lecz czynili to Midianici, w ciemności niezdolni do odróżnienia siebie od wrogów (Sędz. 7:22), tak w antytypie to antytypiczni Midianici zabijali się wzajemnie w swych błędnych poglądach, czyniąc to przez swe czyny i debaty związane z wojną, szczególnie w odniesieniu do doktryn Boskiego prawa. Antytypicznych Trzystu nie robiło nic poza stłuczeniem swych dzbanów, trzymaniem światła i trąbieniem w trąby. W typicznej i antytypicznej pierwszej walce zwycięstwo było wynikiem bezpośredniej ingerencji Jehowy (Sędz. 7:22: „Pan sprawił, że jeden raził drugiego mieczem”). Zatem do czasu drugiej antytypicznej walki nasz Pan zgodnie z prawdą mógł mówić, że wyniki osobistych wysiłków Młodocianych Godnych, wśród których znajdowało się ich zwycięstwo nad sekciarstwem i klerykalizmem (ich antytypiczne pokłosie), były większe od wyników osobistych wysiłków Pana Jezusa poprzez antytypicznych Trzystu w ich antytypicznym winobraniu („Cóż to ja takiego uczyniłem w porównaniu z tym, co wy uczyniliście?”). W antytypie nasz Pan podał tę odpowiedź przez oświadczenia Swego ludu, porównujące stosunkowo niewielką pracę wykonaną od 1914 do 1916 roku z dużą pracą wykonywaną począwszy od 1917 roku. Być może ta myśl częściowo została wyrażona