Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 285
Osiem małych i dużych znamiennych dni
i charakterze (gwoździe w stopach). Mały Piłat ostatecznie zgodził się na to. Przedstawimy dwie ilustracje tego symbolicznego ukrzyżowania i związane z tym wyszydzanie. W czasie konwencji Amramitów w Filadelfii R.H. Hirsh ostro i fałszywie skrytykował redaktora i jego wiernych zwolenników jako złych w służbie i charakterach, i to przy śmiechach ze strony słuchaczy będących jego zwolennikami z grona Amramitów. R.H. Barber, jeden z redaktorów Strażnicy, na konwencji w Rochester powiedział słuchaczom, że my i nasi poświęceni zwolennicy jesteśmy członkami wtórej śmierci i z tego powodu w ogóle nie należy nas słuchać. Takie stwierdzenia, chciwie i szyderczo przyjmowane, oczywiście odcinały tak oczernianych braci od skutecznego urzędu rzecznika (śmierć małego Jezusa) wśród Lewitów. Dwaj złoczyńcy są typem czynicieli zła wśród Lewitów, którzy w tym samym czasie zostali odcięci od swych działań wśród Lewitów. W czasie ukrzyżowania Jan przedstawia dobrych Lewitów w prawdzie Epifanii. Maria, matka Jezusa, reprezentuje Młodocianych Godnych oświeconych Epifanią, a pozostałe trzy kobiety – dobrych Lewitów w trzech grupach lewickich. Inne kobiety reprezentują mniejsze grupy lewickie. Dobrzy Lewici w prawdzie Epifanii (Jan) otrzymali polecenie, by szczególnie opiekować się Młodocianymi Godnymi oświeconymi Epifanią. Pogrzeb Jezusa jest typem obrony i szacunku okazywanego wiernym przez sympatyzujących z nimi w ich stanie odcięcia, do czego przyłączyli się dwaj z wodzów Epifanii (Józef i Nikodem).
(28) Pozostawanie przez Jezusa w stanie śmierci przez część trzech dni przedstawia całkowity brak aktywności świętych Epifanii w zakresie nowych wysiłków Epifanii w stosunku do Lewitów, wymuszony jej bezcelowością w tych okolicznościach, od połowy maja 1923 do grudnia 1924 roku, ponieważ te trzy dni rozpoczęły się w lipcu 1922, a zakończyły w lipcu 1925 roku. Jego zmartwychwstanie odpowiada odnowieniu wysiłków Epifanii, rozpoczętych od napisania, opublikowania i rozpowszechniania Teraźniejszej Prawdy ze stycznia 1925 roku, która traktowała