Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 295
Osiem małych i dużych znamiennych dni
wiernych. Mogą one też oznaczać – co wydaje się bardziej prawdopodobne – że postawiono im siedem oddzielnych zarzutów. Zwrócenie uwagi i skomentowanie przez Pana dużych i małych darów wrzucanych do skarbnicy (Mar. 12:41-44; Łuk. 21:1-4) w przypadku ośmiu dużych znamiennych dni jest typem wiernych zwracających uwagę i przez porównanie lekceważąco komentujących duże datki nominalnego ludu Bożego, a także zwracających uwagę i przychylnie komentujących stosunkowo niewielkie datki wiernych. Miało to miejsce w Strażnicach oraz w wykładach i rozmowach, zawsze z pochwałą dla ludu prawdy w przeciwieństwie do tego nominalnego.
(41) Grecy pytający o Jezusa (Jana 12:20-36) wydają się odpowiadać Żydom pytającym o lud prawdy w związku z jego działalnością syjonistyczną w latach 1910-1912. Ożywiona nadzieja Żydów oraz ich pytania odnośnie ludu prawdy pobudziły wiernych do mówienia o tym jako o znakach bliskiego obalenia królestwa szatana, czego typem były uwagi Jezusa związane z pytaniami Greków. Byli oni również mniej lub bardziej przygnębieni myślą o zbliżającym się końcu ich publicznej służby, co ich zdaniem było bliskie, czego typem było przygnębienie Jezusa z tego powodu. Odpowiedź Boga wydaje się być typem Boskiej deklaracji ze Słowa, rozpoczynającej się od roku 1913, że Kościół pozostanie po roku 1914 i dostąpi kolejnej chwały – drugiego uwielbienia Boskiego charakteru, chwały wspomnianej w Ps. 149:5-9, w inny sposób pokazanej w uderzeniu Jordanu przez Eliasza, w wyznawaniu przez Aarona grzechów nad kozłem Azazela oraz pierwszej bitwie Gedeona. Wątpliwości ludzi co do istoty głosu są typem wątpliwości wielu z ludu prawdy i poza nią co do znaczenia takiego poselstwa, szczególnie w związku z nadziejami, jakie wiązano z rokiem 1914.
(42) Są biblijne podstawy dowodzące, że wielkie proroctwo naszego Pana oraz przypowieści z Mat. 25 zostały wygłoszone po godzinie 18 w środę wieczorem. Jezus pozostał