Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 311
Osiem małych i dużych znamiennych dni
wydarzeń z konieczności powstał w wyniku tego, co siostra ta zarzucała swej szwagierce i siostrzenicy, tj. niewłaściwe nakłanianie jej do sporządzenia nowego testamentu; był on też wynikiem tego, co poleciła uczynić nam jako wykonawcy i powiernikowi testamentu z roku 1924, co w tych okolicznościach wymusiło przedstawienie tej sprawy w sądzie. Stworzyło to sytuację, która doprowadziła do oddania dużego Jezusa w ręce rzymskokatolickiego kleru. Wraz z końcem Paschy roku 1928 antytypiczna zdrada była zatem dokładnie w połowie. Data ta została ustnie zapowiedziana na to wydarzenie kilka lat wcześniej, przygotowana na piśmie do druku 14 miesięcy wcześniej, a opublikowana 13 miesięcy wcześniej. Wypełnienie się tej zapowiedzi, powstałej na podstawie wielu nieistniejących jeszcze czynników, oczywiście nie było ani kwestią przypadku, ani manipulacją z naszej strony. Tak naprawdę ten ciąg wydarzeń zaczęliśmy w naszych interpretacjach kojarzyć z antytypiczną zdradą dopiero na kilka dni przed rozpoczęciem się rozprawy 22 marca 1928 roku. Dlatego zapowiedź tę można wyjaśnić wyłącznie na podstawie, że jej autor został przez Boga oświecony co do znaczenia typu. Można dodać, że szwagierka ta zmarła, zanim zgodnie z prawem mogły być wypłacone te zapisy, w wyniku czego ani ona, ani wspierający ją zwolennicy Amramici nie odnieśli z tego testamentu żadnej korzyści. Jej część została przekazana jej córce i zięciowi i będzie zapłatą za antytypiczny pogrzeb dla nich oraz ich niespłodzonych pomocników, jako antytypicznych obcych.
(58) Następnym (czwartym) zapowiedzianym wydarzeniem podanym w kolejności typu miało być aresztowanie dużego Jezusa. Typ nie podaje dla niego żadnego dokładnego czasu. Jest ono jedynie przedstawione jako następujące wkrótce po Wieczerzy Paschy, kiedy miało dojść do zdrady, i znacznie przed październikiem 1929 roku, kiedy to – po wielu poprzedzających wydarzeniach – według typu miało dojść do wydania dużego Jezusa antytypicznemu Piłatowi. Uczynienie kogoś więźniem w typach biblijnych w antytypie nie oznacza literalnego uwięzienia takiej jednostki, lecz wprowadzenie jej w stan ograniczenia, skrępowania. I tak, uwięzienie Jana Chrzciciela nie jest typem