Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 333
Osiem małych i dużych znamiennych dni
pychy czy ostentacji Jezus mówił, a Paweł i nasz Pastor mówili i pisali o osobistych sprawach, których wymagała przejrzystość lub obrona prawdy, tak łaska Pana umożliwia nam w ten sam sposób pisać o sprawach związanych z naszą działalnością, które muszą być powiedziane dla klarowności i obrony prawdy. Święci oświeceni Epifanią zrozumieją tę kwestię tak, jak jest ona zamierzona, chociaż wiemy, że nieczyści Lewici będą to krytykować. Wśród osób i działań, których nie wyjaśniliśmy w antytypie powyżej, znajdowało się czterech żołnierzy, którzy (zgodnie z rzymskim prawem, pod zwierzchnictwem setnika) nadzorowali ukrzyżowanie Jezusa (Mat. 27:27-37,54) i którzy rozdzielili szaty Jezusa, rzucając o nie losy (w.35). Rozumiemy, że ci czterej żołnierze reprezentują: (1) policjantów dokonujących aresztowań i źle postępujących w inny sposób; (2) radców prawnych oskarżycieli i oskarżających prokuratorów; (3) sędziów pokoju wydających wyroki; oraz (4) urzędników na posterunkach policji, którzy wsadzali do więzień różnych braci. Każdy z nich odbierał pewne odrębne władze urzędowe (szaty) dużego Jezusa, a wszyscy oni – drogą losowania, przypadku lub porozumienia – sędziom pokoju pozostawiali przywłaszczanie sobie od dużego Jezusa Jego urzędu jako rzecznika do opinii publicznej (szata bez szwu). Otępiającym narkotykiem, jaki proponowali dużemu Jezusowi, były ich fałszywe opinie prawne, które pragnęli, by duży Jezus przyjął jako prawdziwe, lecz które On odrzucił jako błędne. Żołnierze obserwujący Jezusa przedstawiają cztery wyżej wymienione grupy w ich wrogiej postawie, z uwagą i utrudnieniami obserwujące dużego Jezusa, gdy wciąż próbował On wykonywać Swą pracę rzecznika do opinii publicznej w formie wykładów, rozmów oraz kolporterskiej i ochotniczej pracy dla Pana.
(78) Poprzednio nie wyjaśniliśmy antytypów siedmiu zdań Jezusa na krzyżu. Uczynimy to teraz. Pierwszym z nich było: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łuk. 23:34). Liczbowanie biblijne potwierdza, że ten werset jest prawdziwy. Powinniśmy zatem rozumieć, że znaczy to, iż Jezus pragnął, by