Epifaniczny tom 5 – rozdział 6 – str. 408
Misje naszego Pana w Paruzji i Epifanii
w Epifanii. Jesteśmy błogosławieni, jeśli okazujemy się jak szaty, które w wyniku prania przez ziemskiego folusznika pozbywają się brudu i tłustych plam.
(13) Jak można zauważyć, te działania rafinujące i oczyszczające są przedstawione jako powód wielkiej trudności w zniesieniu dnia Jego przyjścia i ostania się, gdy On objawia. Jest to pokazane w słowie „gdyż” w zdaniu: „Gdyż jest On jak ogień rafinatora i jak ług foluszników”. Zdanie to podaje zatem powód, dla którego w Paruzji tak trudne miało być zachowanie Ducha świętego, a w Epifanii – ostanie się w wysokim powołaniu. W obydwu okresach wypalanie przez Pana błędu z umysłów oraz usuwanie wad z serc tych, którzy są Jego, jest więc powodem, dla którego tak trudno było pozostać nowym stworzeniem w Paruzji, a teraz w Epifanii – tak trudno jest ostać się jako nowe stworzenie w wysokim powołaniu. Te dwa działania ze strony naszego Pana są tak rygorystyczne, że w najwyższym stopniu doświadczają lud Pana pod kątem utrzymania się lub upadku jako nowe stworzenia oraz pod kątem pozostania lub wypadnięcia z wysokiego powołania. Te dwa procesy naszego Pana w ich wymiarze epifanicznym w żadnym wypadku nie są zakończone. Tak jak działały one do końca w Paruzji, tak będą działać i w Epifanii. Dokonają tego tak gruntownie, że objawią wypadnięcie z wysokiego powołania każdego utracjusza korony, lecz nie przyczynią się do wypadnięcia z wysokiego powołania ani jednej wiernej jednostki. Wprost przeciwnie, doprowadzą do oczyszczenia ich z żużlu błędu oraz ze wszystkich nieczystości ciała i ducha, bez szkody dla ich symbolicznego srebra i szat, do czego w ogóle nie dochodzi w przypadku członków wtórej śmierci, a tylko częściowo w przypadku klasy Wielkiej Kompanii.
(14) Zauważmy w krótkości, jak jasno i wyraźnie pierwsze cztery części misji drugiego adwentu Chrystusa są przedstawione w naszym tekście jako odrębne i różne od siebie. Jak zauważyliśmy powyżej, powierzchowni badacze nie dostrzegają