Epifaniczny tom 5 – rozdział 6 – str. 448
Misje naszego Pana w Paruzji i Epifanii
z teoriami i planami papiestwa i w ten sposób rozgniewa je przeciwko sobie, sprawiając, że w akcie zemsty papiestwo porzuci go na pastwę grabieży, jakiej dozna od tych narodów. A być może papiestwo popełni takie błędy w postępowaniu z narodami Europy według podziału językowego, że popchną je one do niszczenia Kościoła rzymskokatolickiego w ich krajach w odwecie za papiestwo, co oznaczałoby, że postępowanie papiestwa sprowadzi na ten kościół te same skutki, jakie spotkałyby go, gdyby świadomie planowało ono je spowodować. Dla naszego obecnego celu wystarczy jednak wiedzieć i ogłaszać, że opisana powyżej nienawiść spotka ten kościół – zarówno ze strony dziesięciu rogów, jak i bestii. Dziesięć rogów spustoszy go w znaczeniu wycofania od niego swego poparcia, w ten sposób pozostawiając ten kościół symboliczną wdową. Ogołocą, uczynią go nagim w znaczeniu takiego ujawnienia jego złego postępowania, że jego niegodziwy charakter stanie się znany i pogardzany. Zjedzą jego ciało w znaczeniu odebrania mu wszystkich przywilejów i zerwania z nim unii, pozbawiając go w ten sposób wszelkich korzyści płynących z unii państwa i kościoła. Spalą go całkowicie w ogniu w znaczeniu unicestwienia go. Przynajmniej ostatnia z tych form zła zostanie zarezerwowana na armagedon i zostanie wymierzona mu przez dziesięć rogów, które sprowadzą ją na niego w trakcie przechodzenia tych dziesięciu rogów w aspekt Jehu. Antytypiczna Izebel ma być bowiem zniszczona przez antytypicznego Jehu (2Król. 9:30-37; Obj. 2:20-23).
(58) Pierwsze zdanie wersetu 17 pokazuje, że Boska opatrzność doprowadzi tych dziesięć rogów do stanu, w którym będą skłonne stać się narzędziami Boga w realizacji Jego postanowienia, by Kościół rzymskokatolicki został unicestwiony. Jest to także typicznie pokazane w Elizeuszu, który zgodnie z Boską wolą doprowadził do namaszczenia Jehu dla analogicznego typicznego celu (2Król. 9:1-10). Tych dziesięciu królów przed armagedonem będzie miało jedną wolę przynajmniej w jednej sprawie: sprzyjania takiej polityce – „by działali jednomyślnie”, a nawet by „oddali swoją władzę królewską” – decydujący głos w swojej