Epifaniczny tom 5 – rozdział 7 – str. 493
Dwa domy – zbudowane i wypróbowane
wykonuje ich”. Różnica między tymi dwoma fundamentami polega na praktykowaniu lub niepraktykowaniu Jego nauk. Ich praktykowanie czyni Go Siłą, Ostoją, Podporą i Pomocą w czasie próby. Ich niepraktykowanie czyni Go Tym, który w czasie próby opuszcza i zaniedbuje ich. Z pewnością rozważania te mogą zachęcić nas do zapytania samych siebie, jak budowaliśmy. Czy budowaliśmy na Chrystusie jako na opoce czy jako na piasku? Jak?
(22) Po omówieniu powyżej budowania obydwu domów – struktury wiary i charakteru zachowujących i tracących korony – nadszedł teraz czas na omówienie ich próbowania. W przypowieści ich budowanie jest przedstawione w wersetach 24 i 26, natomiast ich próbowanie – w wersetach 25 i 27 naszego tekstu. Zauważyliśmy, że każdy, kto wykonuje słowa Chrystusa, buduje na Nim jako na opoce, a każdy, kto ich nie wykonuje, buduje na Nim jako na piasku. Oczywiste jest, że od początku Wieku Ewangelii byli tacy, którzy zachowywali korony (Obj. 21:14), oraz tacy, którzy je tracili (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:19, 20). Jeśli chodzi o tych drugich, w tym życiu dopiero z początkiem ucisku zostali oni umieszczeni w Wielkiej Kompanii i jako tacy traktowani jako oddzielna klasa (Obj. 7:14; 2Tym. 4:1 [Epifania i ucisk jako okresy są tożsame; E 4, roz. I]). Myśl tę potwierdzają nie tylko przed chwilą przytoczone wersety, lecz także obraz Przybytku potwierdza naukę, że w czasie Wieku Ewangelii utracjusze koron pozostawali Kapłanami i członkami Chrystusa w Świątnicy aż do chwili położenia na ołtarzu ostatniego członka Ciała Chrystusa. Czytamy bowiem (3 Moj. 16:20), że po zakończeniu pojednania za ołtarz miedziany [tj. gdy w antytypie nasz Najwyższy Kapłan całkowicie przypisał Swą zasługę na rzecz człowieczeństwa (ołtarza miedzianego) całego Kościoła, który został dokończony dopiero wtedy, gdy przypisał ją za człowieczeństwo ostatniej jednostki, która weszła do Jego Ciała] Aaron zaczął się zajmować kozłem Azazela [tj. w antytypie