Epifaniczny tom 8 – rozdział 1 – str. 12
Izraelici Wieku Ewangelii
Przybytku, jako swego głównego poglądu Boskiego planu bronią pojęcia Miłości, czwartego i ostatniego przymiotu Boga, jaki został objawiony. Te cztery przymioty – Moc, Mądrość, Sprawiedliwość i Miłość – oraz podobieństwo w pewnych naukach doktrynalnych, organizacyjnych i praktycznych wydają się być antytypem czterech sztandarów czterech obozów dwunastu pokoleń. Pod pojęciem sekty fanatyczne między innymi rozumiemy następujące sekty: kwakrów, grupy zielonoświątkowe, mormonów, leczących wiarą itp. Innymi słowy, grupa ta obejmuje tych, którzy są bardziej pobudzani uczuciami niż Słowem Bożym. To właśnie z powodu tej szczególnej cechy Jakub, typ prawdziwych sług prawdy, nie jest przedstawiony jako spładzający typ tych grup w obrazie Beniamina w opisie 1 Moj., chociaż Beniaminici wydają się ich reprezentować w 4Moj. Są oni rozwijani przez ducha błędu, nie ducha prawdy, i dlatego nie mają za swego ojca antytypicznego Jakuba.
(7) Możemy rozumieć, że hetmani tych pokoleń (4Moj. 1:5-18) w każdym przypadku reprezentują wodzów (nie jednego, lecz wielu) w każdej z tych różnych denominacji. Wodzowie ci pomagali oczywiście Jezusowi i Kościołowi (Mojżeszowi i Aaronowi) opisywać, wytyczać granice, określać itp. („liczyć wieże jego” – Psalm 48:13, tj. opisywać najmocniejsze prawdy, wieże Kościoła), różne sekty, których byli wodzami. Nie są nimi reformatorzy tacy jak Luter, Zwingli, Hubmaier itp., którzy rozpoczynali te ruchy, ponieważ należą oni do antytypicznego Jakuba, natomiast ci pierwsi zamieniali te ruchy w sekty.
(8) Z punktu widzenia obrazu Wieku Ewangelii 12 pokoleń przedstawia wszystkich wyznaniowych chrześcijan, natomiast pokolenie Lewiego, składające się z Lewitów i kapłanów, przedstawia tymczasowo usprawiedliwionych i poświęconych. Jak uczył nasz drogi Pastor, jest to zupełnie oczywiste na podstawie (1) zastosowania przez św. Pawła faktów