Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 661
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
poselstwa będą prawdziwe. Uczynienie ich w całości z jednego kawałka przedstawia dwie rzeczy: (1) że pochodzą tylko z jednego źródła – Biblii, jako Boskiego Słowa (Jana 17:17; 2 Tym. 3:15-17); oraz (2) że pozostają we wzajemnej harmonii, jako części harmonijnej całości (Iz. 8:20; 2 Piotra 1:19-21). Powstaje zatem pytanie: jakie są te dwa poselstwa, ogłaszane podczas Wieku Ewangelii? Mamy podstawy sądzić, że są nimi dwa najważniejsze poselstwa podawane w czasie Wieku Ewangelii, z powodu nacisku kładzionego na nie poprzez odniesienie się do nich w pierwszej części 4 Mojżeszowej, która typicznie prezentuje główne kwestie dotyczące zarządzeń dla nominalnego i prawdziwego duchowego Izraela Boga podczas Wieku Ewangelii. A jakie są dwa najważniejsze tematy Wieku Ewangelii? Można powiedzieć, że są nimi poselstwa zbawienia na poziomie ludzkim i Boskim. Możemy także ująć to w inny sposób, zachowując to samo znaczenie: restytucja (poczytana i rzeczywista) i wysokie powołanie. To one określane są mianem wspaniałych pieśni: pieśni Mojżesza i pieśni Baranka (Obj. 15:3, 4).
(3) Ogólnie mówiąc, zbawienie na poziomie ludzkim (restytucja rzeczywista bądź poczytana) jest streszczeniem poselstwa Starego Testamentu, pieśni Mojżesza. W szerokim znaczeniu bowiem, jako swoje założenia, naturę i skutki, obejmuje ono większość tego, co znajdujemy w Starym Testamencie. Większość z tego, co zostało objawione w Starym Testamencie, jest mniej lub bardziej bezpośrednio związane z tym zbawieniem. W poselstwie tym zawiera się zatem pierwotne stworzenie człowieka w doskonałym stanie, jego próba do życia oraz upadek w grzech i śmierć. Wskazuje też ono na jego doświadczenie ze złem, jak również jest doświadczalnym dowodem, dostarczonym przez pozostawionych samym sobie pogan oraz przez Żydów, wspomaganych przez Przymierze Zakonu i sprzyjające opatrzności, iż upadły człowiek nie może sam siebie zbawić i dlatego w kwestii zbawienia jest zależny od Boskiej mocy. Ponadto, wskazuje ono na słuszność przejawiania pokuty jako dowodu