Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 665
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
w obie trąby reprezentuje przedstawianie nominalnemu ludowi Bożemu jedynie ogólnych zarysów dwóch części Bożego planu, natomiast trąbienie w jedną trąbę reprezentuje podawanie szczegółów na temat konkretnego elementu Boskiego planu. Powodem, dla którego uważamy powyższe rozróżnienie za prawdziwe jest to, że wydają się go wymagać fakty związane z warunkami tych dwóch klas. Nominalny lud Boży w najlepszym wypadku posiada niewielką wiedzę o sprawach Boga. Z tego powodu potrzebuje ogólnych zarysów, jeśli ma otrzymać pomoc; gdyby natomiast otrzymał szczegóły, nie byłby w stanie ich przyswoić, i z tego powodu potknąłby się. Dowodzi tego doświadczenie: na przykład, podczas naszych zebrań publicznych nie próbujemy przedstawiać słuchaczom szczegółów – podajemy tylko ogólniki. Tak dzieje się na przykład w antytypicznej drugiej bitwie Gedeona.
(7) Było to tym bardziej widoczne w czasie Paruzji, kiedy Kościół był rzecznikiem wobec świata. Wygłaszaliśmy proste wykłady, na temat Boskiego planu wieków oraz inne, w których staraliśmy się wyjaśnić ludziom tego świata ogólne zarysy planu (zbawienie na poziomie ludzkim i Boskim). Było to również widoczne w pracy ochotniczej, kolporterskiej, Fotodramy, prasie i pracy duszpasterskiej, jak również w rozmowach z nominalnym ludem Bożym. W szczegóły odnośnie danego tematu wchodziliśmy dopiero wtedy, gdy ktoś głębiej zainteresował się prawdą. Gdy w typie książęta nad tysiącami (w. 4), oznaczający nie tylko dwunastu książąt nad pokoleniami, lecz także książąt im podwładnych, którzy byli kapitanami nad tysiącami (4Moj. 31:14 [słowo przetłumaczone tu jako kapitanowie jest zazwyczaj tłumaczone jako książęta i jest tym samym słowem, które użyte jest w 4Moj. 7 na określenie dwunastu wodzów dwunastu pokoleń]), spotykali się z Mojżeszem prywatnie, nie publicznie, stanowili typ przywódców nowych stworzeń wśród nominalnego ludu Bożego, zgromadzanych do naszego Pana przez bardziej szczegółowe traktowanie, co