Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 681
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
i spokojnej, Kapłani powinni głosić związane z tym prawdy: śmierć Chrystusa, usprawiedliwienie i poświęcenie na śmierć. W dniu antytypicznej Pięćdziesiątnicy, w związku ze składaniem przez Jezusa dwóch wspomnianych ofiar, różne zarysy Ducha powinny być głoszone przez Kapłanów jako poselstwo prawdy ze Słowa Bożego, właściwe dla danego stanu.
(21) Podczas antytypicznego corocznego siódmego nowiu księżyca, w związku z tymi samymi dwoma ofiarami, jako poselstwo prawdy powinna być głoszona miłość bezinteresowna w jej różnych zarysach. W antytypicznym Dniu Pojednania, w związku z dwoma wspomnianymi ofiarami, Kapłani powinni głosić poselstwo pojednania przez dwie ofiary za grzech oraz służbę oczyszczonej Wielkiej Kompanii. W czasie antytypicznego święta Namiotów, w związku z tymi samymi dwoma ofiarami, Kapłani powinni głosić poselstwo prawdy na temat różnych klas związanych z planem Pana. W czasie antytypicznych dwunastu nowiów księżyca, w związku z tymi samymi dwoma ofiarami, Kapłani powinni głosić poselstwo prawdy na temat dwunastu największych łask – po jednym w antytypicznym miesiącu, w danym okresie rozwoju. Natomiast w każdym czasie radości, w związku z tymi samymi dwoma ofiarami, powinny być głoszone stosowne prawdy. Czynienie tych rzeczy zawsze w związku z tymi dwoma antytypicznymi ofiarami pokazuje, w jaki sposób służba Jezusa oraz nasze poświęcenie, podejmowane i wykonywane, są aktywne przez cały Wiek Ewangelii i w jaki sposób każdorazowo powinny przenikać głoszenie prawdy przez nas. Krótko mówiąc, werset 10 uczy, że mamy głosić Słowo Boże, tylko Słowo, całe Słowo na czasie, w czas dogodny i niedogodny, zależnie od warunków każdej sposobności. Płynie z tego następująca lekcja: Głośmy Słowo! Trąbcie w trąbę, trąbcie radosnym uroczystym dźwiękiem! Śpiewajmy pieśń nr 24 i żyjmy nią!
(22) Podróże dwunastu pokoleń, opisane w wersetach 11-36, mają związek z licznymi innymi wersetami. Wiążą się one