Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 707
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
przybyli do nowo postawionego przybytku („zanim oni nadejdą” – w. 21). Zmuszało ich to do maszerowania oddzielnie i później niż Merarici i Gerszonici, do których należało stawianie przybytku i dziedzińca, jak wskazuje na to opis (w. 17, 21). Był więc powód kolejności maszerowania przez Kehatytów z punktu widzenia Lewitów. Był także ku temu powód z punktu widzenia kapłanów, którzy byli głównymi przywódcami całego zgromadzenia, co było pokazane przez ich marsz w tej podróży przed zgromadzeniem. Drugorzędnymi przywódcami byli wodzowie pokoleń, którzy maszerowali na przedzie swojego pokolenia; trzeciorzędni przywódcy grupowi – Kehatyci – musieli być tak umieszczeni w stosunku do orszaku, by pokazać ich trzeciorzędne stanowisko; dlatego wybrano w tym celu środek zgromadzenia. Także ich związki z Izraelitami jako takimi wymagały, by zostali oni umieszczeni dokładnie w ich środku, ponieważ nosili najbardziej święte rzeczy świątyni, od których lud otrzymywał największe dobro. Typiczni Kehatyci zostali więc właściwie ulokowani w marszu tego orszaku.
(41) Gdy spojrzymy na antytyp, usytuowanie antytypicznych Kehatytów znajduje się w logicznym miejscu, ponieważ ich praca jest najbardziej odpowiedzialną ze wszystkich Lewitów. Jak pamiętamy, zadaniem antytypicznych Kehatytów było dostarczanie naukowych wykładów i książek na tematy religijne, językowe, interpretacyjne, historyczne i systematyczne. Zapewniają więc oni materiały pomocne w budowaniu klasy Chrystusa jako antytypicznego Miedzianego i Złotego Ołtarza, jako antytypicznego Świecznika i Stołu oraz jako części antytypicznej Arki, a także Boskich przymiotów jako pozostałej jej części, co dotyczy także propagowania Biblii, jako antytypicznej Umywalni. Ponadto, takie językowe, interpretacyjne, historyczne i systematyczne pomoce są podtrzymywaniem dla korzyści Kapłanów antytypicznych naczyń jako doktryn, obalania, naprawiania i wychowywania w sprawiedliwości. Czyniąc to,