Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 28
Lewici Wieku Ewangelii
nie z naszego punktu widzenia) zaczęły stawać się antytypicznymi Lewitami, co można zauważyć na podstawie antytypu Koracha i towarzyszących mu 250 Lewitów. Chociaż Bóg był świadomy ich prawdziwego charakteru jako Wielkiej Kompanii, tych bardziej uległych z nich przez całą Paruzję traktował jako Kapłanów; w Epifanii zaś Wielka Kompania z naszego punktu widzenia została objawiona jako antytypiczni Lewici. Z drugiej strony tymczasowo usprawiedliwieni przez cały Wiek Ewangelii aż do Epifanii to antytypiczni Lewici. To oni są „poganami” – szczególną klasą wśród niepoświęconych, nieobrzezanych – symbolicznymi poganami, którzy swoje stanowisko przed Panem w czasie Wieku Ewangelii mają na antytypicznym Dziedzińcu (Obj. 11:2). Aby nasz temat był zrozumiały, w tym rozdziale ograniczymy nasze rozważania tylko do obrazu Wieku Ewangelii, inne obrazy pozostawiając do późniejszego zbadania.
(3) Gdy Mojżesz i Aaron występują w 4Moj. razem, Mojżesz zwykle przedstawia naszego Pana, a Aaron Maluczkie Stadko (4Moj. 12:1-15; zob. Komentarze bereańskie). Taki jest punkt widzenia 4Moj. 3:1. W pewnych kontekstach Mojżesz czasami jest typem Zakonu, a czasami Jezusa; Aaron natomiast niekiedy przedstawia Jezusa, a niekiedy Jezusa i Kościół, a synowie Aarona – Kościół. Jeśli w 3 i 4Mojżeszowej Mojżesz nie jest wymieniony, a Aaron i jego synowie wymienieni są razem – bez podawania imion synów – Aaron z reguły jest typem Jezusa, a jego synowie – Kościoła. Jeśli jednak synowie są wymienieni z imienia, Aaron zazwyczaj obrazuje całego Chrystusa, Głowę i Ciało, Nadab (uparty, samowolny) – członków klasy wtórej śmierci w Paruzji, Abihu (on jest moim Ojcem) – członków klasy wtórej śmierci w Epifanii jako wodzów Wielkiej Kompanii (T.119, Uwaga; TP ’77, 72, Uwaga I). Gdy typ dotyczy Żniwa Wieku Żydowskiego, Eleazar (potężny pomocnik lub Bóg jest pomocnikiem) przedstawia wszystkich dwunastu Apostołów (których opiece nasz Pan powierzył prawdę i cały Kościół; 4Moj. 4:16; Mat. 16:19; 18:18; Obj. 12:1), a szczególnie Apostoła Pawła (4Moj. 19:3-7; T.110),