Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 47
Lewici Wieku Ewangelii
pism Kapłanów oraz antytypicznych Kehatytów i Gerszonitów, a w niektórych przypadkach pomocnych pism pochodzących od pisarzy antytypicznych pokoleń nielewickich – z łatwością będziemy mogli zauważyć, iż są to jedyne pomoce pochodzące spoza Kapłanów i nominalnego ludu Bożego, których potrzebują oni do uczestniczenia w służbie Bożej. Oczywiście istnieją pisma, które powstały wśród Kapłanów i które pomagają im i nominalnemu ludowi Bożemu, tak jak są pisma, które powstały w „Obozie” i które pomagały Kapłanom i nominalnemu ludowi Bożemu. Ogólnie mówiąc jednak, ich potrzeby naukowej pomocy w postaci naukowych dzieł były zaspokajane przez antytypicznych Kehatytów; potrzeba nowych Kapłanów była zwykle zaspokajana przez wysiłki antytypicznych Gerszonitów, doprowadzających pewne jednostki do usprawiedliwienia i poświęcenia; natomiast ich potrzeby w postaci publikacji były zwykle zaspokajane przez wysiłki antytypicznych Meraritów w formie redagowania, drukowania i rozpowszechniania. Jakiej innej pomocy człowieka, powstającej poza nimi samymi, mogliby Kapłani potrzebować do swej ofiary? Żadnej. Jakiej innej pomocy, powstającej poza nim samym i Kapłanami, może potrzebować świat dla swego związku z Bogiem? Żadnej. Te trzy powyższe grupy usprawiedliwionych wierzących niewątpliwie stanowią zatem antytyp trzech grup Lewitów, a ich wyżej opisane działania są antytypem działań tych trzech lewickich grup. Zgodność między Pismem Świętym a faktami dotyczącymi typów i antytypów przekonuje nas zatem, że powyższa wykładnia jest właściwa. Gdy będziemy analizować w antytypie pozostałe typy podane w 4Moj. 3:21-51 itd., przekonamy się, że harmonia ta jeszcze bardziej potwierdzi naszą interpretację. Uwagi te jednoznacznie potwierdzają biblijność, słuszność i rzeczywistość tymczasowego usprawiedliwienia: pokazują bowiem, kim są tymczasowo usprawiedliwieni i czym się zajmują.