Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 67
Lewici Wieku Ewangelii
tego, w jaki sposób on Sługa poprzez swe pisma i zarządzenia miał nadzorować głównych Lewitów, Kehatytów Epifanii. Z tego powodu jego nauki i zarządzenia dla nich pochodzą od Boga i są dla nich obowiązujące. Rewolucjonizm przeciwko jego naukom i zarządzeniom jako onego Sługi jest zatem rażąco sprzeczny z Boską wolą, będąc jednoznacznym dowodem faktu, że tacy rewolucjoniści są Lewitami Epifanii – członkami Wielkiej Kompanii. Na podstawie tego wersetu oraz Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:42-46 bez trudu możemy zrozumieć, dlaczego przez poselstwo Epifanii Pan tak ostrym tonem wypowiadał się przeciwko lekceważeniu nauk i zarządzeń onego Sługi przez Lewitów Epifanii. Jego ogólne nauki i zarządzenia w ten sposób pokazane są jako nauki i zarządzenia Boga dla tych Lewitów, ponieważ Bóg dał mu je, jako pochodzące od Niego, do przedstawienia Swemu ludowi jako Lewitom Epifanii.
(44) Pozostaje nam jeszcze do rozważenia działalność Meraritów Wieku Ewangelii z punktu widzenia noszonych przez nich części antytypicznego Przybytku. Poprzedni fragment tego rozdziału zakończyliśmy wyjaśnieniem 4Moj. 3:32, a więc obecna analiza zaczyna się od 4Moj. 3:33. Wyżej wykazaliśmy, że Merarici Machliego przedstawiają redaktorów Biblii oraz odnośnych książek itp., a Merarici Musziego – wydawców, skrybów i drukarzy takich dzieł (w. 33). Wykazaliśmy także, że mniejsza liczba Meraritów niż pozostałych grup lewickich jest typem faktu, że w antytypie będą oni mniej liczni niż pozostałe dwie grupy antytypicznych Lewitów (w. 34). Zauważyliśmy też, że antytypem Suriela, syna Abihaila, są wydawcy Biblii w żywych językach. Umieszczenie Meraritów po północnej stronie przybytku przedstawia fakt, że zaszczyt służby ich antytypu będzie niższy od antytypicznych Kehatytów, lecz wyższy od antytypicznych Gerszonitów (w. 35).