Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 76
Lewici Wieku Ewangelii
wydają się przedstawiać fakt, że są dwie Boskie doktryny mocno osadzające każdą księgę Biblii w prawdzie Boga. Tymi dwoma Boskimi doktrynami są restytucja i wysokie powołanie, czyli Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka (Obj. 15:2,3). Ponieważ Pieśń Mojżesza jest głównym tematem Starego Testamentu, a Pieśń Baranka – głównym tematem Nowego Testamentu, to z drugiej strony te dwa czopy wydają się także reprezentować te dwie części Biblii. Z tego punktu widzenia umieszczenie ich w otworach cokołów jest typem faktu, że obydwie części Biblii są tak samo prawdziwe i tak samo Boskie, są ugruntowane na prawdzie i w ten sposób, jako jedno Boskie Objawienie, mocno utrzymują w Boskiej Prawdzie każdą ze swych ksiąg. To, że wszystkie czopy były w równej odległości od siebie w ścianie, przedstawia fakt, że te dwie części Biblii są w Boski sposób harmonijne ze sobą.
(52) Powyższe rozważania wskazują, że konstrukcja przybytku – deski, czopy, drągi, słupy i cokoły – jako całość przedstawia Biblię jako taką, a jego części – księgi Biblii z ich głównymi cechami i celami. By zrozumieć służbę Gerszonitów i Kehatytów Wieku Ewangelii, musieliśmy zrozumieć znaczenie na Wiek Ewangelii każdej części przybytku noszonej przez Gerszonitów i Kehatytów. Podobnie, by zrozumieć służbę Meraritów Wieku Ewangelii, musimy zrozumieć znaczenie na Wiek Ewangelii każdej części budowli przybytku noszonej przez Meraritów. Rozumiejąc znaczenie na Wiek Ewangelii powyżej opisanej konstrukcji przybytku, zauważamy, że zadaniem Meraritów nie było w tym Wieku wyjaśnianie różnych kwestii związanych z zawartością Biblii. Z różnych punktów widzenia i celów było to zadanie Kehatytów i Gerszonitów Wieku Ewangelii. Wynika z tego, że należała do nich cała pozostała służba Lewitów Wieku Ewangelii, której nie wykonywały wobec Biblii pozostałe grupy lewickie, tj. redagowanie, wydawanie, przepisywanie i drukowanie Biblii.