Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 89
Lewici Wieku Ewangelii
Złotego Ołtarza jest niemiła – odpychająca – dla niekapłanów. Te same myśli dotyczą przykrywania naczyń należących do Złotego Ołtarza: wierne przedstawianie przez kapłaństwo doktryn, nauk obalających, naprawiających i wychowujących w odniesieniu do antytypicznego Złotego Ołtarza jest uznawane przez Boga i Kapłanów jako wierne, a przez niekapłanów – jako odrażające, w wyniku czego oni nie rozumieją ich. Drążki używane do przenoszenia złotego ołtarza, tak jak w przypadku drążków arki, stołu i ołtarza miedzianego, reprezentują Stary i Nowy Testament. Umieszczenie ich przez kapłanów w pierścieniach przedstawia antytypiczne kapłaństwo polecające antytypicznym Lewitom używanie ich do służby na rzecz ofiarującego się Kościoła i jego ofiary. Nosze, używane do przenoszenia naczyń złotego ołtarza, wydają się reprezentować Stary Testament, który bardziej niż Nowy Testament jest używany przez kapłaństwo w związku z naukami dotyczącymi Kościoła pod względem ofiarniczym. Jest to widoczne z licznych odniesień do Starego Testamentu, jakie na temat ofiarowania się można znaleźć w pismach Apostołów i drugorzędnych proroków, np. w Liście do Żydów oraz pismach naszego Pastora. Umieszczenie naczyń na noszach przedstawia polecanie przez antytypicznych Kapłanów antytypicznym Lewitom używania Starego Testamentu w służbie naukom Biblii związanym z Kościołem i jego ofiarą.
(67) Wersety 13, 14 omawiają przykrywanie ołtarza miedzianego. Ten ołtarz reprezentuje ofiarowane człowieczeństwo klasy Chrystusa. Popiół z ołtarza przedstawia dotychczasową ofiarniczą służbę klasy Chrystusa jako wspomnienia, historię. Usunięcie popiołu z ołtarza reprezentuje myśli, że te czyny należą do przeszłości i z wyjątkiem lekcji, jakie należy z nich wyciągnąć, powinny być odłożone na bok, a ich miejsce powinny zająć nowe akty ofiarniczej służby. Istniała na przykład ofiarnicza służba polegająca na sianiu. Ponieważ taka służba