Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 90
Lewici Wieku Ewangelii
nie musi już być wykonywana, istnieje ona tylko jako wspomnienie rzeczywistej służby z przeszłości. Chociaż z jej przebiegu należy wyciągać dobre lekcje, została ona odłożona na bok jako służba niebędąca już na czasie, gdy nadszedł okres żęcia, a na jej miejsce wykonywana była służba żęcia. Wśród tych, którzy zostali zżęci, miały być później wykonywane inne formy służby, np. gromadzenie do spichlerza itp. Zaprzestanie zakończonej służby, która obecnie istnieje tylko jako wspomnienie rzeczywistej poprzedniej służby, jest pokazane w usuwaniu popiołu – nie jest już on służbą do wykonania, lecz jedynie przeszłą służbą w postaci wspomnień, historii.
(68) Jak można zauważyć, na miedzianym ołtarzu rozciągane było płótno purpurowe. Ktoś może zapytać, dlaczego nie niebieskie? Odpowiadamy, że purpura jest połączeniem niebieskiego i szkarłatu i została celowo użyta przez Pana jako typ: w jej niebieskiej części – wierności kapłaństwa, a w jej części szkarłatnej – pojednawczego dzieła kapłaństwa; natomiast purpura – powstająca z połączenia niebieskiego i szkarłatu – wskazuje na myśl, że ofiarujące się kapłaństwo w przyszłości miało stać się królewskim kapłaństwem. Purpurowe płótno jest więc typem wiernego, ofiarniczego i królewskiego charakteru służby kapłaństwa. Bóg i kapłaństwo uznają służbę w związku z ołtarzem i jego naczyniami z tego punktu widzenia, natomiast świat widzi to ofiarowane człowieczeństwo Chrystusa – antytypiczny Ołtarz Miedziany – oraz ich ofiarnicze akty na rzecz antytypicznego Ołtarza Miedzianego jako odrażające. Podobnie odrażająca dla niekapłanów jest jego ofiarnicza służba związana z jego stosownymi naukami, co jest pokazane w przykryciu ołtarza i jego naczyń skórami foczymi.
(69) Przy ołtarzu miedzianym używano pięciu rodzajów naczyń (w. 14; por. z 2Moj. 38:3). Podkreślaliśmy już, że kadzielnice przedstawiają teksty Biblii używane przez kapłaństwo