Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 128
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
drugiej literackiej próby przedstawienia przez Serweta prawdy, około 23 lata po jego pierwszej próbie (tzn. Kalwin, Beza, Bullinger, Farel), przy wsparciu innych reformowanych teologów, pod kierunkiem Kalwina najpierw wydali Serweta katolickiej inkwizycji, której wyroku skazującego na śmierć Serwet uniknął tylko dzięki ucieczce z więzienia, podjętej we właściwym czasie. Później, w Genewie, doprowadzili do spalenia go na stosie w wyjątkowo okrutnych okolicznościach, z powodu jego antytrynitarskich nauk. W ten sposób Kościół kalwiński doznał w swej próbie spuchnięcia brzucha i skurczenia uda. Przykłady te wystarczą do pokazania, w jaki sposób kościoły denominacyjne doświadczały decydującej próby antytypicznego puchnięcia brzucha i kurczenia się uda.
(22) Werset 23 pokazuje, w jaki sposób kapłan w typie wypisywał przekleństwa próby w księdze, tzn. księdze prawa, a następnie zmywał atrament (wypisany w księdze) wodą z glinianego naczynia do wody w tymże naczyniu; dosłownie fragment ten brzmi bowiem: „i zmyje [go] do wód goryczy”. Miało to na celu pokazać kobiecie, że przekleństwa były zgodne z Prawem Boga (wypisze je w księdze) i zgodnie ze sprawiedliwością mogą być połączone z wodami. W antytypie nasz Najwyższy Kapłan przedstawiał te przekleństwa jako zgodne z Prawem Boga i sprawiedliwie doprowadzał do połączenia ich z odnośnymi prawdami i potwierdzeniami z historii Kościoła w glinianym naczyniu, używanym wobec danej antytypicznej winnej kobiety. Jako przykłady takich przekleństw w Słowie Pana możemy przytoczyć Obj. 2:20-23; 3:15-17; 6:8; por. z 13:10; 17:1-6. Na podstawie doświadczenia i obserwacji – zarówno w Paruzji, jeśli chodzi o kościoły denominacyjne, jak i w Epifanii, jeśli chodzi o sekty Wielkiej Kompanii – wiemy, że Pan umieszczał taki „atrament” przekleństwa w prawdzie i faktach historii Kościoła w antytypicznym glinianym naczyniu, jakie miał w Swym ręku.