Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 131
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
w. 15,18) przedstawia pełne i potężne użycie takich prawd przez naszego Pana w służbie Bogu. Ofiarowanie tego przez kapłana jako perfum (dosłowne tłumaczenie) dla Boga jest typem naszego Pana ofiarującego przez takie prawdy służbę bardzo podobającą się Bogu. Dzieło ofiarowania prowadził jako Wódz i Zarządca członków Swego Ciała, którzy współpracowali z Nim w tym dziele ofiary. Służba taka naprawdę była wonnym zapachem dla Boga (2 Kor. 2:14-16; Obj. 8:3-5).
(26) Wypicie wody przez kobietę (w. 27) przedstawia kościoły denominacyjne oraz Kościół prawdziwy, dostrzegające i badające próbujące prawdy przedstawiane im przez Pana za pośrednictwem odpowiedniego sługi, którym posługiwał się On w danym czasie. Spuchnięty brzuch i utykające udo winnej kobiety jest typem tego, co pokazują już wyżej wyjaśnione myśli. Stanie się przez nią przysięgą i przekleństwem wśród swego ludu, krewnych (drugorzędne przekleństwo) jest typem tego, jak każda denominacja, po udowodnieniu jej winy niewierności wobec niebiańskiego Oblubieńca, przez rozmnażanie fałszywych nauk i popełnianie dalszych złych czynów staje się obiektem świętej odrazy i unikania (przysięgą) oraz głębokiej klątwy (przekleństwem) wśród prawdziwego i nominalnego ludu Boga, który wystrzega się tych konkretnych form symbolicznego cudzołóstwa. Kościół prawdziwy i wiele denominacji wystrzegają się cudzołóstwa nie tylko Kościoła katolickiego; na przykład prawdziwy Kościół oraz Kościoły kongregacjonalny, unitariański i baptystyczny unikają też Kościołów episkopalnego i prezbiteriańskiego, a to z powodu cudzołóstwa wynikającego z ich unii Kościoła i państwa w pewnych krajach oraz w związku z ich unią z klerykalnymi instytucjami episkopalizmu i prezbiterianizmu.
(27) W celu oczyszczenia niewinnej kobiety Pan nie tylko ustrzegł ją przed spuchnięciem brzucha, utykającym udem oraz unikaniem i odrzuceniem jej przez krewnych, lecz jednoznacznie