Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 156
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
jest typem otrzymania przez naszego Pana, dla celów prowadzenia Jego służby, intelektualnych zdolności antytypicznych Nazarejczyków, by nieprzerwanie prowadzić pracę na rzecz Boskiego planu. Gdy mowa jest o tym, że kapłan otrzymał udo podnoszenia, pokazany jest w tym fakt, że nasz Pan otrzymuje cześć i uwielbienie (podnoszenie) przez zalety serca i postępowanie antytypicznych Nazarejczyków – przez łaski Ducha przejawiane w dobrych uczynkach.
(57) Stwierdzenie (w. 20), że potem Nazarejczyk może pić wino, nie jest typem myśli, że po zakończeniu służby antytypiczni Nazarejczycy mogą przyjmować fałszywe nauki. Zwraca ono uwagę na fakt, że osoba, która zakończyła powyższą służbę, nie jest już Nazarejczykiem, lecz zwykłym Izraelitą. Z tego powodu nie może ona być typem antytypicznego Nazarejczyka po wypełnieniu jego urzędu – nie może być na przykład typem św. Pawła i Piotra po opuszczeniu przez nich ziemi. Inny istotny aspekt pokazany jest w wersecie 21 w sformułowaniu „niezależnie od tego, na co go poza tym stać”. Oznacza to, że to, co jest powiedziane o nim powyżej, było minimum, jakie powinien złożyć w ofierze – że jeśli jest w stanie, powinien ofiarować więcej. Rozumiemy, iż oznacza to, że miały być stopnie rozwoju antytypicznych Nazarejczyków. Doświadczenie dowodzi oczywiście, że tak jest. Apostołowie jako klasa, z wyjątkiem Onego Sługi, byli największymi z antytypicznych Nazarejczyków; antytypiczni Nazarejczycy płci męskiej są więksi niż antytypiczni Nazarejczycy płci żeńskiej. Ponadto, w każdej klasie antytypicznych Nazarejczyków jednych było stać na większą służbę niż innych. Św. Paweł niewątpliwie był największym z apostolskich antytypicznych Nazarejczyków, tak jak nasz Pastor był największym ze szczególnych rzeczników, którzy byli „drugorzędnymi prorokami”. Chodzi więc o to, że niektórzy mieli być w stanie ofiarować więcej, ponieważ ich służba miała przynosić większe efekty, miała dokonać więcej. Ta myśl jest także typem faktu, że Pan awansuje Swych sług proporcjonalnie do tego, „na co