Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 179
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
że wozy były przykryte przedstawia fakt, iż były one chronione, strzeżone przez prawo lub w inny sposób. W symbolice biblijnej zwierzęta pociągowe jako takie reprezentują nauki, zasady i prawa. W wyżej przytoczonych wersetach konie są więc typem nauk, co jest także oczywiste z wielu innych wersetów (Obj. 6:2, 4, 5, 8; 19:11, 14, 21). Podobnie do koni, osły i woły jako zwierzęta pociągowe, lecz nie woły jako ofiary, wydają się przedstawiać nauki, zasady i prawa, np. konstytucje (statuty) i regulaminy (Psalm 144:14; Izaj. 30:24; Jer. 51:23). Fakt, że dwóch książąt przyprowadzało wóz przedstawia myśl, że różni wodzowie denominacyjni mieli mieć te same rodzaje organizacji dla swych różnych denominacji. Natomiast fakt, że każdy książę przyprowadzał swojego własnego wołu i nie łączył się w tym z żadnym innym księciem jest typem faktu, że konstytucje (statuty) i regulaminy każdej denominacji są inne, a sekciarscy wodzowie dostosowują je do sekciarskich poglądów poszczególnych denominacji.
(13)) W poprzednim akapicie podaliśmy definicję antytypicznych wozów jako organizacji. Chociaż jest ona prawdziwa, nie jest w tym przypadku wystarczająco precyzyjna, ponieważ jest wiele różnych rodzajów organizacji – o wiele więcej niż sześć. Nie jest też wystarczająco precyzyjnym stwierdzenie, że są one organizacjami religijnymi, ponieważ jest ich więcej niż sześć rodzajów. Na przykład, każda z dwunastu denominacji chrześcijaństwa jest organizacją religijną, a zupełnie oczywiste jest, iż nie są one pokazane w wozach, co jest widoczne w różnicy liczb 6 i 12 oraz na podstawie faktu, że dwanaście pokoleń Izraela w obrazie przybytku reprezentuje tych dwanaście denominacji. Na podstawie tego, co jest podane w wersetach 7, 8 na temat podziału tych wozów: dwa z nich do służby Gerszonitów, a cztery – Meraritów, a także na podstawie istoty służby Gerszonitów i Meraritów Wieku Ewangelii (roz. II), wnioskujemy, że tych sześć wozów jest typem: towarzystw misyjnych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych; towarzystw klerykalnych, takich jak konferencje duszpasterskie,