Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 182
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
naszemu Panu, by dał sześć rodzajów organizacji antytypicznym Lewitom – usprawiedliwionym z wiary, którzy mogli wykorzystać takie organizacje do właściwej dla siebie pracy. Polecenie Mojżeszowi, by dał je Lewitom według ich służby (w. 5) ograniczało przydział wozów do Lewitów Gerszonitów i Meraritów, ponieważ waga i wielkość części przybytku, jakie mieli oni przewozić, uniemożliwiały im noszenie ich na ramionach. Dlatego wozy i woły były dane tylko tym grupom Lewitów, jak dowodzą tego wersety 6-8: dwa wozy i cztery woły dla Gerszonitów (waga i wielkość ich części służby – zasłony, sznury i ich akcesoria – nie wymagały więcej niż dwóch wozów i czterech wołów) oraz cztery wozy i osiem wołów dla Meraritów (waga i wielkość ich części służby – deski, drągi, słupy, podstawki i ich akcesoria, jako szczególnie ciężkie, wymagały nie mniej niż czterech wozów i ośmiu wołów). Te wozy i woły były dane tym grupom Lewitów przez Mojżesza za pośrednictwem Itamara (w. 8), który nadzorował Lewitów Gerszonitów i Meraritów (4Moj. 4:28, 33).
(17) Pamiętając, że część służby w przybytku należąca do Gerszonitów była typem (roz. II) działań prowadzących ludzi do usprawiedliwienia i do poświęcenia, z łatwością możemy zrozumieć, w czym antytypiczni Gerszonici potrzebowali pomocy – potrzebowali jej (1) w działalności misyjnej (ewangelizacyjnej) w kraju i za granicą. Potrzebowali zatem pomocy krajowych i zagranicznych towarzystw misyjnych lub ich odpowiedników, jak stwierdziliśmy to powyżej. Pan dopilnował zatem, by otrzymywali pomoc takich organizacji. Rozumiemy więc, że jeden z wozów dany Gerszonitom (Libnitom) przedstawia towarzystwa misyjne; woły tego wozu przedstawiają odnośne konstytucje (lub statuty, jeśli posiadały one osobowość prawną) i regulaminy. Ten pierwszy antytypiczny wóz służył im w dziele doprowadzania ludzi do usprawiedliwienia. Lecz antytypiczni Gerszonici potrzebowali pomocy także także (2) w dziele prowadzenia ludzi od usprawiedliwienia