Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 186
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
To określanie, definiowanie, wytyczanie granic itp. tych denominacji jest następnie przedstawione w typie w wersetach 18-46; natomiast wersety 47-54 opisują w typie usprawiedliwionych z wiary z tych denominacji, jako różnych od denominacji w antytypicznym Obozie. Rozdział II typicznie opisuje denominacje z punktu widzenia (1) ich głównych wyznaniowych poglądów w związku z przymiotami Boga: te po antytypicznej wschodniej stronie skupiają swą wyznaniową myśl na Boskiej Mocy, te po antytypicznej południowej stronie – na Jego Mądrości, te po antytypicznej zachodniej stronie na Jego Sprawiedliwości, a te po antytypicznej północnej stronie – na Jego Miłości; oraz (2) czasu i logicznej kolejności ich powstawania, na ile jest to zgodne z podstawowym wyznaniowym poglądem tych czterech grup. Te dwa rozdziały typicznie przedstawiają więc rozwój nominalnego kościoła w dwunastu denominacjach, jako odrębnego od Kościoła prawdziwego, podczas gdy 4Moj. 26 pokazuje w typie główne podziały i podpodziały tych dwunastu denominacji.
(23) 4Moj. 3:1-4 typicznie przedstawia prawdziwy Kościół, natomiast 4Moj. 3:5-4:49 prezentuje typ Lewitów Wieku Ewangelii w trzech grupach i ośmiu podziałach, wraz z ich służbą, jak również relacje kapłanów wobec nich. Te cztery rozdziały przedstawiają więc Kościół prawdziwy i nominalny w czasie Wieku Ewangelii w zakresie, w jakim Bóg aprobował ich związki. 4Moj. 5:1-10 opisuje trzy klasy grzeszników Wieku Ewangelii: Wielką Kompanię, klasę wtórej śmierci oraz nominalnych chrześcijan, natomiast wersety 11-31 pokazują stosunek Chrystusa do Kościoła prawdziwego i kościołów nominalnych z punktu widzenia ich związku z symboliczną czystością. Rozdział ten uwypukla zatem pewne relacje między Kościołem prawdziwym i nominalnym, wykraczające poza te pokazane w pierwszych czterech rozdziałach tej księgi, podając typicznie powód różnicy między nimi. 4Moj. 6:1-27 przedstawia typicznie nauczycieli w Kościele, szczególnie Apostołów