Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 203
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
XIX wieku. Nigdy nie wychodził z debaty przegrany. Swe główne debaty toczył ze sceptykiem Owenem, na temat dowodów chrześcijaństwa, z rzymskokatolickim biskupem Purcellem – na temat religii rzymskokatolickiej, oraz z księdzem Rice, prezbiterianinem – na temat chrztu i jedności Kościoła. Za jego przykładem kaznodzieje Chrześcijan, Uczniów szukają sposobności podejmowania debat, szczególnie na temat chrześcijańskiej jedności, i zawsze je wygrywają.
(41) Pamiętając, że szczególną prawdą powierzoną przez Pana denominacji zwanej Kościołem Chrześcijan lub Uczniów jest jedność ludu Bożego oparta na Piśmie Świętym jako jego jedynej podstawie wiary, będziemy mogli zrozumieć, w jaki sposób wodzowie z utracjuszy koron tego Kościoła – antytypiczny Netanael – ofiarowali swą antytypiczną misę (nauki naprawiające), czaszę (nauki obalające) oraz łyżkę (wychowanie w sprawiedliwości). Nazwanie ich w typie Netanaelem (darem Bożym) wydaje się oznaczać, że oferują oni podzielonemu chrześcijaństwu pokój jako dar od Boga. Nazwanie ich w typie Suarem (małym) wydaje się dotyczyć faktu, że domaganie się przez nich jedności wśród ludu Bożego nie jest oparte na wielkich, lecz na małych wymaganiach – przyjęciu Jezusa jako Zbawiciela i posłuszeństwie Jemu jako Panu, a także uznaniu Biblii za jedyną podstawę wiary. W porównaniu z rygorystycznymi żądaniami, jakie dla jedności ludu Bożego stawia na przykład papiestwo, są one rzeczywiście małe – są Suarem.
(42) Antytypiczna misa (nauki naprawiające), jaką przynieśli, naprawiała złe postępowanie przeciwko prawdziwej jedności ludu Bożego. Pokazywała zło sekciarstwa i sposób jego usunięcia przez prawdziwą jedność ludu Bożego. Wykazywała, że sekciarstwo dzieli lud Boży, czyni go wrogim, zazdrosnym, stronniczym, złośliwym, podłym, samolubnie ambitnym, jedynie częściowo owocnym w czynieniu dobra, służalczym wobec wodzów, denominacji oraz obiektem wrogich ataków z zewnątrz. Dowodziła, że całe to zło mogłoby być naprawione przez jedność ludu Bożego. Wykazywała też, że ludzkie wyznania