Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 324
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
od nóg obrazują ostatnich członków. Takie są uwagi ogólne na temat tego organizmu.
(23) Pozostawiając tę figurę, moglibyśmy powiedzieć, że Jezus rządzi Kościołem jako jego Monarcha, a do służenia Kościołowi używa następujących sług: (1) Apostołów, (2) proroków, (3) ewangelistów oraz (4) pasterzy, nauczycieli. Słudzy ci nie są jednak panami Kościoła powszechnego ani poszczególnych zborów. Apostołowie i prorocy nie są panami Kościoła powszechnego ani kościołów lokalnych [kościoły lokalne należy rozumieć jako lokalne zbory – przypis tł.], tak jak ewangeliści nie są panami niemowląt, które spłodzili, a pasterze, nauczyciele nie są panami lokalnego kościoła. Nie będąc panami, bracia ci są sługami Kościoła: dwie pierwsze grupy – sługami Kościoła powszechnego, natomiast grupa trzecia – spłodzonych przez siebie niemowląt, a czwarta – kościołów lokalnych. Dwie pierwsze grupy mogą służyć kościołowi lokalnemu na jego zaproszenie. Pasterze, nauczyciele są ograniczeni w służbie do kościołów lokalnych, natomiast ewangeliści pracują w stosunku do osób na zewnątrz, by przyprowadzać ich do Ciała. Tak więc wyłącznie Pan Jezus jest Panem Kościoła, Głową Ciała, Kościoła powszechnego, tak jak wyłącznie On jest też Głową kościołów lokalnych. Z wyjątkiem Apostołów i Onego Sługi, użytych przez Niego jako Jego szczególnych przedstawicieli w funkcji rządzenia, innych przedstawicieli używa On do celów służenia, a nie rządzenia – zarówno w Kościele powszechnym, jak i w kościołach lokalnych. Nie dał On Kościołowi powszechnemu nadzoru nad kościołami lokalnymi, tak jak żadnemu kościołowi lokalnemu nie dał nadzoru nad innymi kościołami lokalnymi czy Kościołem powszechnym. Z wyjątkiem wymienionych powyżej trzynastu osób, które posiadały pewne nadane władze rządzenia, pod zwierzchnictwem Chrystusa, w Kościele powszechnym, Jezus uczynił każdy zbór wolnym od nadzoru jakiegokolwiek innego zboru, wolnym do kierowania pod Jego zwierzchnictwem swoimi wszystkimi sprawami,