Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 337
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
Syna z Ojcem, jako doktryn, które pod karą klątwy musiały być przyjęte przez kościoły i jednostki. Uważano nawet, że tak zwane synody ekumeniczne są nieomylne w swych dekretach. Jedność Kościoła miała skupiać się na biskupach, którzy – zgromadzeni na synodzie ekumenicznym – wypowiadali się nieomylnie w zastępstwie Apostołów, jako bezpośredni rzecznicy Boga w odniesieniu do Kościoła powszechnego. W ten sposób zniszczono apostolską niezależność lokalnych zborów, a na miejsce pierwotnej duchowej jedności Kościoła powszechnego, opartej na jednym duchu, nadziei, misji, Panu, wierze, chrzcie i Bogu, wprowadzono jedność zewnętrzną, opartą na biskupstwie z rzekomą sukcesją apostolską.
(33) Dotąd prześledziliśmy apostazję w rządzeniu się zboru do momentu rozwinięcia się w biskupstwo, z rzekomą sukcesją apostolską nad starszymi; w starszeństwo i biskupstwo jako kapłaństwo panujące nad zborami, składającymi się z imitacji antytypicznych Lewitów i Izraelitów; w podporządkowanie lokalnych zborów organizacji zewnętrznej, której zbory te były częścią; oraz w biskupów zgromadzonych w synodach, podających interpretacje dogmatyczne i stanowiących prawa dla kościołów rejonowych, prowincjonalnych, pluro-prowincjonalnych i ogólnoświatowych. Lecz to nie wszystko. Kolejnym etapem rozważanego błędnego rozwoju było powstanie biskupów diecezjalnych. Doszło do tego w dość naturalny sposób, rzekomo wymagany przez właściwe poddanie kościołów córek ich kościołom matkom. Początkowo, nieco na wzór pastorów nominalnego kościoła naszych czasów, każdy z rzekomych apostolskich biskupów odpowiadał tylko za jeden kościół, który w dużym mieście zazwyczaj miał jedno miejsce spotkań dla głównych nabożeństw oraz mniejsze miejsca spotkań dla mniej ważnych nabożeństw. Na przykład Cyprian, jako biskup Kartaginy, posiadał tylko jeden centralny kościół dla całej kongregacji, gdzie spotykała się ona na głównych nabożeństwach. Dla mniej ważnych nabożeństw